After a live in Protugal with lies, now a lieless live in Germany *-27-*

Meteen kijkt Tom op. ‘Ze wilt dat ik mee ga.’ Denkt hij. Tom knikt. “Dat is goed, hoor.”
Samen lopen we het huis van Gustav binnen. Daar ga ik op de bank zitten en klop naast me. Tom gaat naast me zitten, net iets dichterbij dan normaal.
Ik glimlach. “Waarom ben je nou zo stil, Tom? Is er iets?”
Het zweet breekt Tom uit. Hoe gaat hij hier op reageren. Bij Bill ging dit vanochtend heel anders. Aan hem kon Tom het vertellen dat hij niet wist. En hij weet het ook nog steeds niet. Maar waarom durft hij dat nou niet gewoon te zeggen.
Gister brak hij zijn verhaal los aan haar, en nu? Nu is hij doodstil en durft niks te zeggen! Hij zucht. “Hmm, gewoon een beetje ja? Uhmm ziekjes, denk ik. Of misschien mis ik thuis. Ik weet het eigenlijk niet." zegt Tom dan uiteindelijk, maar liegend. Iets wat ik absoluut niet meer wilde doen. En hij zit hier nu gewoon tegen me te liegen. Maar op dit moment lijkt hem dat even de beste oplossing.
Ik glimlach. “Het maakt niet zoveel uit. Als je maar vrolijk bent?” Tom glimlacht wat flauwtjes. Ik geef hem een knuffel. “Alles komt vast goed. Tom.”
Tom’s downgevoel verdwijnt gelijk wanneer ik mijn armen om hem heen legt. Hij legt zijn armen ook om mij heen en knuffelt me stevig. ‘Ben ik dan soms enorm verliefd! Ben ik soms dan geen player meer?’ denkt Tom in zichzelf.
Tom is zo in zijn gedachte verdronken dat hij niet merkt dat ik mijn armen al weer van Tom af heeft gehaald en hem nu aan kijkt. “Tom? Je zit te dromen.” zeg ik met een glimlach.
Gelijk valt Tom weer terug in de realiteit. "Oh, sorry." brengt hij schamend uit. Snel haalt hij zijn armen van mijn middel af en ontwijkt mijn blik. Ik sta op, en samen vertrekken we naar de tuin. Niemand lijkt ons gemist te hebben en met zijn drieën zitten ze in een diepe discussie.
Ik ga weer zitten en eet mijn komkommersalade weer verder. ‘Waarom is ze zo mooi? Ben ik soms nog een playerjochie?! Ga ik een relatie nu echt serieus nemen, of gebruik ik haar voor 1 dagje? Of blijft ze gewoon als een goede vriendin voor mij.’ Al die dingen spoken door het hoofd van Tom. Al vanaf het begin gister, klikte het gewoon tussen hen. Gisteravond ook. Zelfs toen ze hand in hand liepen, voelde Tom niet echt dat hij verliefd is. ‘Ik weet het niet! Wat moet ik doen? Mijn liefste broertje om een tip vragen gister aan hem hing?’ denkt Tom. Hij probeert zijn gedachte aan de kant zetten, gewoon mee te praten en door te eten. Dat lukt een tijdje, maar al snel gaan zijn gedachte weer een eigen leven leiden.
Bill neemt Tom even apart. “Tom, je hebt het weer! Waarom heb je dat?”
"Ik weet het. Ik weet het gewoon even niet. Laat me nu maar even en let niet zo op me. Ik kom heus wel naar je als ik je nodig heb." zegt Tom lichtelijk geïrriteerd. "Sorry Bill. Ik had niet zo mogen reageren. Maar snap je als je constant komt vragen wat er is, dat ik dan geen tijd heb om eruit te komen wat er nu eigenlijk is? Ik vind het heel lief van je dat je je zoveel zorgen om me maakt. Maar geef me nu gewoon even tijd, oké?"
Bill knikt. “Als er wat is. Je komt naar me toe, hè?”
“Ja, Bill! Laat me nu maar gewoon even alleen, ja? Zeg maar tegen de anderen dat ik hier boven in de repetitieruimte ben en dat ze me met rust moeten laten. Ik wil even alleen zijn, want ik wordt gek van mezelf."
Bill knikt en geeft hem een dikke knuffel. “Als er wat is, bel dan maar, oké Tom?”
"Ja, zal ik doen." Zegt Tom met een glimlach. Hij wacht totdat Bill weer naar buiten is gelopen en loopt dan naar boven richting de repetitieruimte.