After a live in Protugal with lies, now a lieless live in Germany *-11-*

Toch trekt Bill steeds mijn aandacht. Misschien komt het wel gewoon omdat hij me aardig lijkt.
"Jij komt hier niet vandaan,hè. Ik hoorde het aan je stem." zegt de jongen met het lange, bruine haar.
Ik knik. “Dat klopt. Ik wilde een ander leven beginnen.” zucht ik. Mooi, dit is al niet gelogen. Nu volhouden.
"Hoezo dat? Waar kom je vandaan dan?" vraagt Bill aan me.
"Portugal." zeg ik en twijfel of ik over die leugens moet vertellen. Ik ken ze amper. Ik weeg een aantal dingen tegen elkaar af en kom tot de besluit dat ik het ze gewoon vertel. Wat kan het voor kwaad. De jongens luisteren erg aandachtig naar mijn hele verhaal. “Thuis was ik een meisje die altijd loog ik was nooit eerlijk. Het begon met een leugentje om bestwil. Maar het ging al snel verder naar echte leugens, grote leugens. Het afgelopen jaar was mijn leven gewoon een grote leugen. En dat wilde ik niet meer. Vanochtend vroeg ik heb ik mijn schooldiploma gekregen en ben toen gelijk hierheen vertrokken. De afgelopen maanden heb ik al alles geregeld hierzo. Morgen krijg ik de sleutel van mijn nieuwe huis, volgende week kan ik beginnen met mijn baan. Dus volkomen een nieuw leven."
De jongens knikken. Ze lijken het interessant te vinden. Dat zie je niet gauw. Toch voel ik me ongemakkelijk en pak snel mijn glas sinas van tafel. Ik neem een grote slok. Dat frist op.
“Wat voor werk ga je hier in Duitsland doen?"
“Bij een of andere modebedrijf hier in Berlijn. Wat inboekwerk en klanten ontvangen enzo. Niets bijzonders.”
“Ah oké.” glimlacht Bill. 'Die glimlach is echt zo schattig, hè.' denk ik bij mezelf.
Ik zucht zachtjes zodat niemand het zou horen. Maar toch hoort 1 iemand het weer. “Diepe zucht zeg?”
Ik knik lichtjes. “Het is vermoeiend, hoor. Zo’n lange zit in het vliegtuig. Ik denk dat ik maar terug naar het hotel ga." zeg ik en leg wat geld op het tafeltje. "Doei." zeg ik nog en wil dan weglopen. Maar ik wordt tegengehouden door die jongen met wijde kleren. Ineens weet ik zijn naam weer, Tom. Vragend kijk ik hem aan. Hij duwt een briefje in mijn handen, geeft me een verleidelijke knipoog en laat me dan weer los.
"Misschien komen we je ooit hier nog eens tegen. Zoniet, het was gezellig." zegt Bill met een glimlach.
Ik knik. "Dat was het zeker." zeg ik en loop dan richting het hotel.