After a life in Portugal with lies, now a lieless life in Gemany. *-3-*

Ik ga even op een bankje zitten en neem een slokje van m’n water. Daar komt toevallig Elina aangelopen. Shit shit wat moet ik. Snel bedenk ik me waar we het over gehad hebben vanmorgen toen ik met haar praatte. Nou, daar gaan we dan maar. 'Koppie erbij houden, Xavin.' spreek ik mezelf toe als Elina naast me komt zitten. Ik kijk even niet naar haar, me eerste leugen staat al voor me mond,"Heey Xavin. Hoe is het ermee?" vraagt ze opgewekt.
Ik haal onhoorbaar diep adem. "Goed, hoor. Perfect. En met jou?" lieg ik. “Goed hoor.” glimlacht Elina, daar is dus me eerste leugen alweer. Ik voel me helemaal niet perfect. Maar iedereen denkt van wel, dus zeg ik dat gewoon.
"Maar ik moet weer gaan, doei." zeg ik en sta snel op. Ik wil hier zo snel mogelijk weg. Ik wil niet nog meer leugens. Ik wil niets meer, helemaal niets! Een ding wil ik wel, en dat is weg uit dit k-u-t-Portugal. Zuchtend ren ik naar huis. Ik zie me moeders auto al op de oprit staan. Gezellig. De volgende. Zuchtend stap ik door de voordeur. "Hooi." roep ik. Mijn moeder antwoord meteen: “Hee we eten broccoli!” Ow gadverdamme gaat er door me gedachten. Waarom nu altijd dingen die ik niet lust.