#74.

Toen we terug bij Merina’s huis waren, stapte ik als eerste naar binnen via de achterdeur. Ik zag Tom zijn hoofd om de hoek steken. Ze hadden de tafel al gedekt zo te zien. “We zijn terug!” riep ik. Bill verscheen ook in de eetkamer en ik zag hoe de spanning in een wip ook van zijn schouders viel. Hij zag het aan me dat alles in orde was. Ik liep naar hem toe en sloeg mijn armen rond zijn middel. Hij keek wat onwennig naar zijn moeder, maar ik wist dat ze er niets van ging zeggen. Misschien was dit wel het zoveelste bewijs voor haar dat wat Bill en ik hadden magisch was. Een tiental seconden staarde ik hem recht in de ogen totdat hij uiteindelijk zijn lippen op die van mij drukte. Een vlinderkusje. “Laten we aan tafel gaan”, fluisterde hij in mijn oor.
“Tom”, riep Bill. Ik zag hoe hij zich omdraaide en zijn broer aankeek. Hij knikte en liep toen met de taart naar de keuken. Ze hadden verder geen woord gezegd, maar leken elkaar toch te begrijpen. Ik haalde mijn schouders op. Mijn vermoedens zeiden me dat het een tweeling-ding was. Ik ging naast Bill zitten aan tafel. Hij legde zijn hand op mijn knie. Een glinstering verscheen in zijn ogen toen ik hem aankeek. Ik voelde zijn adem. Hij kwam dichter bij me. Ik plaatste mijn hand op het zijne en liet mijn vingers met die van hem verenigen. Net op het moment dat zijn lippen zo dichtbij waren dat ik ze bijna kon proeven, ging de deur terug open. “Had ik het niet kunnen denken”,grinnikte Tom. In zijn hand had hij een schaal waarop de versneden taart lag. “Betrapt”, fluisterde ik. Hij draaide zijn gezicht terug van me weg, maar hij liet zijn hand nog even op mijn been rusten. Merina volgde Tom met nog een klein schaaltje met daarop mijn Bienenstich. Ik zag Bill verlekkerd naar het stukje kijken dat ik besloot om het de delen met hem. Een reusachtig stuk aardbeientaart belandde enkele seconden later op mijn bord. Het was zo groot dat het er amper inpaste. Ik kon eruit afleiden dat het wel degelijk Tom was geweest die de stukken gesneden had. “Wat?” zei hij toen hij opmerkte dat ik naar hem aan het staren was. “Niets”, grinnikte ik. “Smakelijk iedereen.” Een instemmend gemompeld volgde en al snel begon het gerinkel van bestek de ruimte te vullen.
Ik begon net zoals de anderen met grote happen te scheppen. Het smaakte heerlijk. Ik hield als kind ook al zo erg van aardbeien. Ik was nog maar halverwege toen ik een schop tegen mijn been kreeg.