82. Mee naar Beijing ?

Nog steeds hield Bill me dicht tegen zich aan. Ik wist niet waarom ik moest huilen. Ik denk dat ik het nu nog maar aan het beseffen was. Mijn hoofd lag in Bill zijn nek, en uit mijn ooghoeken zag ik hoe Tom zachtjes Friedolien meetrok naar de keuken toe. Toen ze weg waren liet Bill me los en gaf me en kus op mijn mond. Toen hij zijn lippen terug van de mijne haalde veegde hij met zijn duimen mijn tranen weg. “ Wat scheelt er meisje? Dat is toch goed nieuws.” Zei hij. De toon in zijn stem deed me smelten. “ Ik weet het, Bill. Maar het is gewoon…” ik stopte. “ Het is gewoon wat?” zei hij. Ik wist niet goed wat ik moest zeggen. Mijn gevoelens lagen zo door elkaar. Ik was super gelukkig en ook… verdrietig? Ik raakte er niet aan uit. Ik had twijfels over mijn kunnen denk ik. Toen Bill doorhad dat ik niet ging antwoorden en diep in gedachten was trok hij me aan mijn arm mee de zetel in. Hij streek een plukje haar vanuit mijn gezicht en vroeg wat er in me omging. Ik zuchtte eens diep en probeerde mijn gedachten te verwoorden. “ Ik ben echt doodgelukkig dat ik naar de Olympische Spelen mag, maar…” en terug stopte ik. “ Maar?” vroeg Bill. Hij was zo geduldig en zo begrip vol. Er moesten meer mensen zijn zoals hem. Ik beet even op mijn onderlip en ging toen verder : “ Ik twijfel aan mezelf. Ga ik dit wel kunnen? Dit is iets groots weet je. Ik kan dit niet alleen.” Terug gleed er een traan over mijn wang. “ Jij gaat dit kunnen meid!” fluisterde Bill me toe. “ Geloof me maar, ik heb je bezig gezien, je bent gewoon goed. Jij turnt op wereld niveau, jij kan dit aan!” zijn woorden waren zo bemoedigend. Hij wreef met zijn hand over mijn arm. “ Je kunt het, ik geloof in je. Zoals jij traint, zoals jij je ziel legt in al die routines. Meisje, met je vorige bal routine heb je me zo stil gekregen, na alles heb ik zelfs moeten huilen. Zo mooi was het. Hoe jij alles overbrengt op de mensen, niet iedereen kan dit!” Ik werd stil van zijn woorden.

“ Ga je mee naar Beijing?” vroeg ik plots. Bill schrok van mijn plotse vraag. “ Wat?” zei hij. “ Ga je mee naar Beijing?” herhaalde ik mijn vraag. Bill schudde even vlug zijn hoofd, hij kon het precies niet goed geloven. “ Waarom?” vroeg hij. “ Omdat ik wil dat jij erbij bent.” Zei ik. “ Maar…” begon hij maar ik onderbrak hem: “ En omdat je me rustig kunt maken.” En ik probeerde zo lief mogelijk in zijn ogen te kijken. “ Alstublieft Bill.” smeekte ik. Hij zuchtte eens en er kwam een klein glimlachje op zijn gezicht. Het leek alsof hij iets sneaky van plan was. “ Natuurlijk ga ik mee.” Fluisterde hij en hij kwam terug dichter naar mijn gezicht en gaf me een kus.

Gewillig kuste ik hem terug. Hij had de plotse chaos in mijn hoofd wat kunnen ordenen. Gelukkig maar. Ik wist van mezelf dat ik anders was ingestort. “ Zullen we even kijken wat Tom en Friedolien aan het uitspoken zijn in de keuken?” vroeg Bill toen hij zijn lippen van de mijne liet glijden. “ Want straks hebben ze anders door dat we een koppel zijn.” grijnsde Bill. Ik knikte en samen stonden we op.

Ik liep achter Bill aan en toen we in de keuken kwamen was het akelig stil tussen ons 4. Ik hoopte dat die stilte snel verbroken ging worden. “ Euh, wil je ook wat om te drinken?” vroeg Tom aan me. “ Ja, hoor.” Zei ik vlug en gelukkig schoten we allemaal terug in gang en stonden we al snel terug allemaal gezellig te kletsen. “ Ga je ook mee naar Beijing Tom?” vroeg ik plots. De blik die ik daarnet in Bill zijn ogen had gezien toen ik dezelfde vraag aan hem stelde, zag ik nu in Tom zijn ogen. “ Wat?” zei hij. “ Natuurlijk gaat hij mee naar Beijing!” zei Friedolien “ Je moet me steunen.” “ Ik denk niet dat je veel te zeggen heb Tom. Je zult meemoeten zo te horen.” Zei Bill. “ Blijkbaar.” Zuchtte Tom. Friedolien trok haar mond open : “ Oh, jij ! Meneer Kaulitz, jij kan maken dat je wat enthousiaster bent of anders…” Friedolien hief speels haar hand om en deed teken dat ze hem ging slaan. “ Het was om te lachen!” gilde Tom snel. Hij was precies een klein meisje. Ik schoot proestend in de lach en Bill zat Tom lachend met grote ogen aan te kijken. Friedolien kon de grijns op haar gezicht niet verbergen. “ Het is je geraden!” zei ze.