Chapter #17.

# Riley

’Ik ben weg!’ riep Taylor, net voor de deur achter haar dichtviel.
In één seconde had Ashley de deur achter haar opengetrokken. ’Denk maar niet dat we niet weten waar je heen gaat!’ Ze knipoogde, mompelde een onsamenhangend excuus waarom zij weg moest en voor de tweede keer in minder dan een minuut viel de deur dicht.
Fijn, dacht ik in mezelf. Ik keek rond, zoekend naar een bezigheid, iets dat ik kon doen, zodat ik me niet zou dood vervelen. Natuurlijk kwam er niets in me op, typisch voor mijn brein om me op momenten als deze in de steek te laten. Ik plofte in de zetel en stond 5 seconden later weer zuchtend op om de voordeur open te doen. Ik was al helemaal voorbereid om Ashley te vragen wat ze vergeten was toen ik in het gezicht keek van iemand die ik nooit had verwacht.
’Hi, jij bent Riley hé?’ De jongen staarde me met een ongemakkelijke grijns aan en wierp even een blik over mijn schouder.
Ik knikte verward.
’Ik ben Joe,’ lachte hij toen hij mijn verwarring opmerkte.
’Je hebt Ashley net gemist,’ antwoordde ik meteen. Je moest nu niet echt een genie zijn om erachter komen dat hij voor haar kwam.
’Oh, wel,’ hij keek even fronsend voor zich uit. ’Weet je toevallig waar ze naartoe is?’
Ik pijnigde mijn hersenen om Ashleys worden te analyseren. ’Ik denk dat ze op zoek was naar jou,’ zei ik uiteindelijk met een glimlach –die meteen door Joe werd beantwoord. Hij rende meteen de trapjes af richting weet ik veel waar. Hoofdschuddend sloot ik de deur. Ik liet me weer in de zetel vallen en bedacht wat ik kon doen. Om toch maar iets te doen, besloot ik om een eindje te gaan wandelen. Normaal gezien zou ik al mijn vrije tijd benutten met het oefenen van mijn passen, maar op dit moment stond mijn hoofd er niet naar.
Buiten snoof ik de lucht in die al aardig benauwd was zo vroeg in de morgen. Misschien zou ik beter gaan ontbijten, het zag er niet naar uit dat ik een andere keus had. Als ik zou moeten wachten op Taylor en Ashley zou ik hoogstwaarschijnlijk verhongeren. Niet zo goed als ik die solo te pakken wilde krijgen.
In de eetzaal nam ik meteen een plateau die ik vollaadde met allemaal dingen die er lekker uitzagen en die ik toch niet allemaal zou kunnen opkrijgen. Ik was tenslotte toch een meisje. Mijn oog viel nog op een chocolademuffin die ik met veel moeite op mijn over beladen plateau zette.
Ik zette me neer en begon meteen aan het gezonde kommetje musli dat ik anders toch nooit op zou eten. Terwijl ik kauwde hield ik mijn ogen strak op mijn muffin gericht.
’Is deze plaats bezet?’
Ik scheurde mijn blik los van de stukjes chocolade die schitterden op de top van de muffin en staarde in een paar donkerbruine ogen die me half vragend, half lachend aankeken.
’Ja. Louise zit daar,’ antwoordde ik doodserieus. Ik stopte het laatste beetje musli in mijn mond en stak mijn hand al gretig uit naar de muffin die de hele tijd om mijn aandacht had geschreeuwd.
’Volgens mij zijn jij en die Louise niet zo’n goede vrienden,’ zei de jongen geamuseerd.
’Mhh,’ antwoordde ik. Ik sloot mijn ogen om me helemaal op de smaak van de chocolade te richten, terwijl de jongen me bleef aanstaren.
’Riley was het hé?’ vroeg hij. Hij besefte dat ik geen antwoord zou geven op zijn eerdere vraag en ging uiteindelijk tegenover me zitten. Ik knikte en opende mijn ogen. Zijn ogen waren nog bruiner dan ik me kon herinneren en keken me gefascineerd aan. Hij glimlachte en keek toen naar de lege stoel langs me. ’En jij moet Louise zijn,’ ging hij verder. Er ging een minuur voorbij, waarbij we beiden keken naar de plateau die voor me stond. ’Ze is niet erg spraakzaam hé?’
Ik verbaasd op. ’Wie?’
’Louise.’ Er schenen pretlichtjes in zijn ogen toen zijn lippen zich krulden tot een lach.
’Ze is nogal een eenzaat,’ antwoordde ik lachend. ’Een beetje zoals mij,’ voegde ik er aan toe.
’Misschien moet je daar iets aan doen?’
‘Dat zou ik ook doen als mijn zogenaamde vriendinnen niet achter jouw broers aanzaten en me in de steek lieten,’ zei ik overdreven zielig.
Hij spreidde zijn armen en glimlachte warm. ’Je mag achter mij aanlopen.’
‘Nah. Ik denk dat ik liever dans,’ antwoordde ik met een knipoog. Ik stond op en schoof mijn plateau naar hem toe. ’Misschien wil jij er nog iets van hebben, ik ben klaar.’
Met een glimlach liep ik naar de deur en ik voelde hoe zijn ogen in mijn rug brandden.