#72.

Een gure wind sneed in mijn gezicht terwijl ik Merina volgde. Zelfs met haar hakken aan slaagde ze erin om sneller te zijn dan ik. Mijn conditie was de laatste tijd ver zoek. Ik moest dringend nog eens gaan joggen als ik er de kans toe kreeg. En als mijn lichaam het toeliet tenminste. “Het spijt me als ik je het lastig gemaakt heb.” Ik schrok zodanig van de woorden dat ik stil bleef staan, met als gevolgd dat een man bijna tegen me opliep. “Ik wou er gewoon zeker van zijn dat mijn zoon geen vergissing beging”. Ik knikte begrijpelijk, nog steeds niet wetend wat ik moest antwoorden. “Maar ik zie het aan de manier waarop jullie naar elkaar kijken. Het is oprecht.” “Natuurlijk is het oprecht”, reageerde ik verontwaardigd. “Chaya, ik ben in de eerste plaats nog altijd een moeder.” “Voldoe ik dan aan je verwachtingen?” “Ik had helemaal geen echte verwachtingen. Ik wilde alleen maar weten of het echt goed zat tussen jullie. Het spijt me voor al de vragen die ik je stelde.” Merina toverde een scheve glimlach op haar gezicht, waardoor ik zag dat er twee tanden ontbraken in haar gebit. “Ah, het geeft niet. Ik begrijp dat je je zorgen maakte.” Ik bewoog mijn voeten weer en ging terug langs haar lopen. De spanning die ik al de hele middag voelde, was plotseling verwenen. Het was maar best ook.
“Weet je, ik denk echt dat jullie twee voor elkaar gemaakt zijn. Ik hoop dat jullie samen oud mogen worden. Jullie zien er zo compleet uit samen.” Ik glimlachte kort en mompelde iets instemmends. Bij dat tweede zat ze er ver naast. Bill en ik zouden niet samen oud worden. Bill zou oud worden, als alles goed ging, maar ik niet. Wie weet hoeveel jaren ik nog te goed had. Ik negeerde het stemmetje in mijn hoofd en haalde opgelucht adem toen ik de bakkerij in mijn vizier kreeg. Taart, taart, taart, herhaalde ik in mijn hoofd. Alles om niet aan het woord aids te moeten denken.