¤ Secret friendship. Or more? ¤ (Deidara) #18

Deidara pov
Het is donker als ik door Konoha loop. Sasori is aan de andere kant van de stad en dat is goed. Hij denkt dat ik Naruto aan het bespioneren ben maar dat ben ik niet. Ik sta voor haar huis en maak een kleine klei vogel met mijn handen. Ik kan zien dat ze in haar kamer is. De gordijnen zijn open en haar licht is aan. Ze haat het om haar gordijnen dicht te doen.
‘Waarom zou ik dat doen? Niemand bespioneert me of zo. En dan heb ik het gevoel dat mijn kamer tien keer zo klein is!’
Ik grinnik. Ik laat de klei vogel naar haar kamer vliegen. Drie, twee, een… Een zachte knal zorgt ervoor dat ze opkijkt. Ze is verbaasd als ze de rook van haar raam ziet komen. Ze opent haar raam en pakt iets op. Een papiertje. Ik glimlach. Mijn plan heeft gewerkt. Ik draai me om en loop naar de heuvel. De heuvel is dichtbij Aimeka’s huis en het was de plek waar we altijd heen gingen om te praten. Aimeka en ik praatte veel over het verleden. Mijn verleden. Haar verleden. Maar nooit over haar vader. Nooit.
Ik doe mijn mantel af en hang hem in de boom. Dan ga ik op de gornd zitten en wacht af.
Een minuut, twee, drie…
Een uur. Twee uur. Ik ken ondertussen ieder huis in Konoha uit mijn hoofd.
Dan hoor ik voetstappen achter me. Ik sta op en draai me om.
Daar is ze. Haar haren in een losse staart, oude broek, oud shirt. Precies de kleren waarin ze rondliep als ze ’s avonds thuis was. Ze stopt als ze een paar meter bij me vandaan is.
‘Ik ben blij dat je gekomen bent.’
Dat is geen leugen. Vanavond is de enige kans om dingen recht te zetten. Ze zegt niks en verrekt geen spier. Ik zucht. Het is duidelijk dat ik moet beginnen.
‘Reinon,’ begin ik, ‘was mijn vader. En ik hield van die man. Maar op een dag… Het was een week voor jouw vijftiende verjaardag. De leider van mijn stad vertelde me verschrikkelijke dingen. Aimeka, het is aan jou of je mijn verhaal geloofd of niet. Maar het is mijn waarheid. En in mijn ogen de enige waarheid.’
Ze zegt nog steeds niks en het frustreert me enorm! Het is alsof ik tegen een boom sta te praten!
‘Zou je alsjeblieft iets kunnen zeggen?’
‘Ik luister.’
Ik zucht. Haar karakter is niks veranderd.
‘Oké. De leider van mijn stad vertelde me dingen… Zoals je weet was mijn vader de leider van Team Een. Dat team was recht onder de commando’s van mijn stad zijn leider. De leider vertelde me dat mijn vader van plan was een machtsgreep te doen samen met zijn Team. Ze wilde de stad overnemen. Daarna zou mijn vader de leiding hebben en hij wilde ook de macht hebben om over Konoha te heersen. Maar dat zou betekenen dat de Hokage, jouw moeder, dood moest. Hij had alles vanaf het begin gepland. We kwamen niet naar jouw stad om onze steden optimaal te verdedigen. Mijn vader moest dichter bij Konoha’s Hokage komen te staan om zijn plannen door te kunnen zetten. Hij was dichtbij het eind van zijn plannen. Toen werd ik erbij gehaald. Iemand van Team Een was een spion en gaf onze leider informatie. Maar iemand moest mijn vader vermoorden. Iemand van wie hij het niet zou verwachten. Anders zou hij mijn stad vernietigen en Konoha. Dat was zijn doel.’
Ik kijk naar Aimeka. Haar ogen zijn wijd open.
‘Als ik er niet mee instemde, zou dat betekenen dat mijn vader mijn stad zou vernietigen… En die van jou. Dan zou ik het toelaten dat hij jouw moeder zou vermoorden. Ik zou toestaan dat hij jou zou vermoorden. En dat is iets wat ik niet kon laten gebeuren. Dus vermoordde ik hem. Ik vermoordde hem om jou te beschermen. Dat was de enige reden, Aimeka. Ik gaf niks om mijn stad. Ik gaf om jouw moeder. Maar de belangrijkste reden waarom ik mijn vader heb vermoord, was omdat ik jou wilde beschermen. Ik kon je niet laten sterven.’
Stilte. Ze beweegt nog steeds niet maar haar ogen staan … perplex.
‘Volgens mij was dat één van je vragen. Waarom ik mijn vader heb vermoord. Ik heb hem beantwoord. Of je me gelooft, is aan jou. Ik denk dat je andere vraag is waarom ik bij Akatsuki ben gegaan. Dat is simpel. Nadat ik Reinon had vermoord, kon ik niet terug naar mijn stad. Iedereen zag me als een moordenaar. Als de leider voor mij op zou komen, voor een moordenaar, zou het zijn eind zijn. En dat wilde ik niet ook nog eens op mij geweten hebben. Dus ik verliet mijn stad. Ik ging bij Akatsuki zodat ik een oogje op mijn stad kon houden en Konoha. Via Akatsuki ben ik nog steeds in staat om jou te beschermen. Je weet het niet maar samen met Akatsuki heb ik verschillende vijanden van Konoha vermoord. Natuurlijk weet Akatsuki niet dat ik Konoha wil beschermen. Na twee maanden ging ik naar jouw huis. Ik wilde je zien. Ik miste je echt heel erg. Maar ik had wel een heel slechte timing. Je was in je achtertuin, dingen aan het verbranden. Ik zag dat het foto’s waren van ons. Je was dingen aan het verbranden die ik je gegeven had. Zelfs de steen die ik je voor je veertiende verjaardag had gegeven. Een beschermingssteen. Dat moment realiseerde ik me dat je me zag zoals iedereen me zag: een moordenaar die een onschuldige man had vermoord. Zijn eigen vader! Dat moment realiseerde ik me ook dat ik je kwijt was. Maar ik bleef bij Akatsuki om je te beschermen. Want voor mij was je nog steeds mijn beste vriendin.’
Eindelijk. Eindelijk heb ik haar mijn verhaal vertelt. De waarheid. Ik heb nog nooit zoveel gepraat in mijn leven.
Aimeka staat nog steeds op dezelfde plaats. Op dezelfde manier. Haar ogen wijd open.
Ik zet een stap dichterbij. ‘Aimeka?’
Ze schudt lichtjes haar hoofd. ‘Blijf daar.’ Haar stem is zwak.
Ik sta stil en kijk haar aan.
‘Waarom hield je me niet tegen? Toen ik al die dingen verbrandde? Je keek gewoon toen terwijl ik negen jaar vriendschap verbrandde en deed niks! Waarom?
Ik glimlach een beetje. ‘Omdat ik je ken. Wat zou je gedaan hebben als ik plotseling tevoorschijn kwam? Je zou niet naar me geluisterd hebben. Dat heb je gisteren in het bos wel bewezen.’
Ze opent haar mond om iets te zeggen maar sluit hem weer. ‘Je zult wel gelijk hebben,’ mompelt ze. Een seconde later schudt ze haar hoofd. ‘Het is gewoon dat… Ik bedoel… Reinon… Ik kan gewoon niet geloven dat hij mama echt wilde vermoorden.’
‘Zoals ik al zei: je moet zelf beslissen of je me geloofd.’ Ik zet een paar stappen dichterbij. Ik sta dichtbij haar maar ze kijkt naar beneden. ‘Ik moet gaan. Ik heb je mijn verhaal vertelt. Nu weet je waarom ik het gedaan heb. Maar onthoud dat ik het alleen maar gedaan heb om jou te beschermen.’
Ik leg voorzichtig mijn hand op haar schouder. Ze huivert.
‘Geef Koko een knuffel van me,’ fluister ik. Ik geef haar een kleine kus op haar voorhoofd en verdwijn dan.