81. Doodgelukkig.

Ik en Friedolien hadden besloten om eerst naar het huis van de Kaulitz’en te gaan om het gelukkige nieuws te gaan vertellen. Als er twee waren die zeker moesten meegaan naar Beijing, waren het die twee wel. Die mochten niks missen! Ik wist niet hoe ze straks zouden gaan reageren, maar ik hoopte dat er op zijn minst een klein vreugdekreetje zou af kunnen bij Bill. Ondertussen waren ik en Friedolien als twee bezetene door de straten aan het fietsen.

Ik had twee maal na elkaar op de bel gedrukt toen ik de honden hoorde blaffen. “ Kom nou snel opendoen.” Mijmerde ik. Net toen ik uitgesproken was en Friedolien iets wilde zeggen vloog de deur open en stond Bill in het deurgat. Hij keek ons raar aan. “ Wat doen jullie hier?” vroeg hij verbaasd. Sexy trok hij zijn ene wenkbrauw in de lucht. Ik hield van die blik. “ We hebben schitterend nieuws!” zei Friedolien uitbundig en ze liep naar binnen. “ Hey schatje.” Fluisterde ik tegen hem en toen Friedolien even niet keek gaf ik hem snel een kusje op zijn mond. Met een scheef glimlachje keek Bill me aan en liepen we samen Friedolien achterna.

Toen we in de woonkamer aankwamen lag Friedolien half over Tom in de zetel hem te kussen. “ ja, kunnen we even?” zei ik nadat ik mijn keel had geschraapt. Friedolien kwam giechelend recht en kwam al huppelend naast me staan. “ Ga even zitten Bill.” zei ik. Bill keek me terug raar aan en ging toen naast Tom gaan zitten. “ Waarom doen jullie zo raar?” vroeg Tom die nu ook zijn ene wenkbrauw in de lucht hief. “ Wij hebben goed nieuws.” Grijnsde ik. Ik keek Friedolien aan en zei dat zei het mocht meedelen. “ Wel…” begon ze. “ Je weet dat we vandaag naar Irina moesten omdat ze een belangrijke mededeling had.” “ Ja,” onderbrak ik Friedolien. “ maar eigenlijk had ze er twee.” Friedolien nam terug het woord : “ Als eerste krijgen we volgende week een uitwisseling student bij ons in de training en het is een jongen.” Ik zag hoe Bill en Tom elkaar dom aankeken. “ Dat kan toch niet?” zei Tom. “ Blijkbaar wel.” Gaf ik hem antwoord. “ Ja, dit even ter zijde want we hebben nog beter nieuws.” Friedolien liet een glimlach voer haar gezicht sieren zoals nooit tevoren. “ Ze toonde de envelop die tussen haar vingers zat. “ Wat is dat?” vroeg Bill terwijl hij van de envelop naar ons keek en terug. “ Wij…” begon Friedolien en ze stopte even om de spanning op te bouwen. “ Jullie wat? Zeg het!” zei Tom hyperactief. “ Wij gaan naar de Olympisch Spelen!” gilden we in koor. “ Wat?!” riepen Bill en Tom door elkaar. Ze sprongen recht. “ Neen.” Zei Bill. “ Jawel.” Gilde ik en terug voelde ik de tranen opkomen in mij ogen. “ Maar dat wil zeggen dat jullie bij de beste van de wereld behoren!” zei Tom. Friedolien knikte terwijl ik stond te bibberen op mijn benen. “ Oh mijn god! Ik kan dit niet geloven.” Zei Bill. Ook hij had een vleugje hyperactiviteit in zijn stem. Hij kwam op me afgelopen en gaf me een knuffel. “ Gefeliciteerd!” zei hij. Tom gaf ook Friedolien een knuffel en kuste haar. Daarna kwam Tom naar mij om en knuffel te geven en ging Bill naar Friedolien. Nadat Tom me losliet kreeg ik het echt moeilijk en begon ik te huilen. “Meisje toch.” Zei Friedolien. Bill maakte er geen woorden aan vuil en kwam terug naar me en nam me nog eens vast. Ik voelde hoe hij stiekem kusjes in mijn nek gaf. Heel zacht en teder zodat het niet zou opvallen. Ik was op dit moment doodgelukkig!