Discovered and hiden with more lies.

de bel ging.
de school was verlaten, iedereen buiten.
een groep was rond aan het kijken, mijn vrienden, ze waren me aan het zoeken.
roddels waren weer overal om hun heen, waarom waren wij altijd het slachtoffer, was het door Serpenta?
ik liep rustig naar ze toe.
"Wat is er, jullie weten dat je niet naar mij hoeven te zoeken."
"We zijn vrienden, natuurlijk zoeken we jou, straks was er iets met je gebeurt."
"Sorry dat jullie je zorgen maakte om me."
"het is al goed, is er iets gebeurt?"
nee, niets, er gebeurt nooit iets."
we aten onze lunch in stilte.
mijn gedachten dwaalde af naar de jongen, verdween hij nou gewoon?
Alicia merkte dat ik een beetje afwezig was.ze prikte me op mijn arm, niet hard maar op een plaats waar Serpenta me gisteren had geslagen.
mijn gezicht veranderde in een gepijnigd gezicht.
ze hadden het gemerkt. ik werkte tegen. geen kans.
ze trokken mijn mouw omhoog, een blauwe plek duidelijk zichtbaar.
ik keek naar beneden.
ze keken me aan. "Wie heeft dit gedaan?" ik bleef stil
George stond op en ging voor me zitten, hij plaatste zijn handen op mijn schouders.
"Vertel het me , alsjeblieft, vertrouw me." pijn was te zien in zijn ogen.
ik wilde het ze wel vertellen maar ze zouden het niet begrijpen, ze zouden het niet begrijpen.
niemand, ik ben gewoon onhandig."
ze geloofde me niet, ik en onhandig, vast. ik zit diep in de problemen, heel erg diep.
ik moet een geloofwaardig verhaal verzinnen of Serpenta zal me straffen, erg hard.
"Ik liep een steegje in, ik dacht dat ik iets zag.plotseling greep iemand me van achteren, heel hard, het was gisteren. ik hoorde voetstappen, toen verdween, hij vertelde niet eens wat er was."
Schok was te zien, yes, ze geloofde het, ik ben veilig.
plotseling knuffelde ze me allemaal.
twitch, twitch, twitch.
George is de eerste die het ziet, snel laat hij los, hij ziet dat ik me erger.
hij tikt snel de andere op hun schouders. ze kijken allemaal op en laten snel los, alleen Alicia blijft hangen.
Ze waren hetzelfde maar ook zo anders.
Alicia was soms een beetje raar en soms heel erg eng als ze het wilde.
ik had er genoeg van, ik boog naar voren. nu merkte ze iets, hoe snel was dat.
"Laat me los of onderga de gevolgen."siste ik in haar oren.
ze rilde en liet snel los.
ze bleef zich verontschuldigen.
ik loop weer weg, het klaslokaal, mijn plaats, wie wil daar zijn terwijl er geen lessen zijn, antwoord, niemand.
geen geluid van binnenuit, alleen de gedempte geluiden van buiten, alle spelende kinderen.
ik loop naar mijn plaats, het dichts bij het raam, en ga zitten.
het is een mooie dag, niets lijkt er mis vanuit hier.
ik legde een leesboek uit mijn tas en legde mijn hoofd op de tafel.
ik begon met lezen.
waarom kon mijn leven niet zijn als een verhaal?
Hoe zou het eruit zien als ik in een verhaal was, wat zou er gebeuren als ik er een schrijf? allemaal vragen spookte door haar hoofd.
het zal nooit gebeuren, mijn leven heeft geen goed einde, het is geen sprookje, het is het echte leven, met al het slechte erin.
mijn leven is een nachtmerrie, wat er ook gebeurd, het wordt altijd alleen maar slechter, het is een feit. in mijn leven althans.
tring, ik schrok op, mijn gedachten stroom verbroken. de realiteit kwam weer door.
mensen duwden weer om binnen te komen. kletsen, en ander geluid overal, mensen gilde naar elkaar, het is zo'n afschuwelijke wereld hier.
waarom lijkt het alsof het niet kan veranderen.
ik moet volhouden, er zijn altijd kansen, ik moet ze alleen zien. ik moet anderen helpen, das wat ik wil, ik moet deze plaats veranderen. ik hoop dat het lukt, een dag, het moet, het is mijn levensdoel.
iedereen loopt naar binnen, het geluid neemt toe.
iedereen neemt zijn stoel.
ik hoor geschuif van stoelen naast me.
mijn vrienden waren binnen gekomen, ik voel me altijd veilig met hen om me heen.
ik lach, alleen George merkt het hij lacht terug.
Serpenta zit aan de andere kant van de kamer, ze kijkt naar me, ze maakt me bang, rillingen lopen over mijn rug, ik onderdruk ze, ze is zo ver mogelijk van me vandaan als mogelijk.
de leraar begint weer dingen uit te leggen. ik luisterde, eerst, maar ik stopte, het is hetzelfde als altijd met iets extra's dat ik al had begrepen.
mijn gedachten gingen wild, een andere wereld vormde zich, mijn wereld.
vrolijkheid voelde ik door mijn aderen stromen, de realiteit ging aan me voorbij.

de dag ging daarna razendsnel voorbij. het enige wat ik soms nog zag waren ongeruste blikken die mijn vrienden mij wierpen.
voordat ik het door had was het al tijd. rustig liep ik naar de auto en reden we naar huis.