Chapter 7

Elyza;
donderdag 30 augustus:

Edward en ik renden naar huis. toen we bij het enorme huis aankwamen trok ik hem mee naar mijn kamer en duwde hem op het bed. "ben je gek geworden?" vroeg ik kwaad. Edward keek naar de grond. "sorry" fluisterde hij. "sorry?! wat heb ik daaraan?!" riep ik kwaad. "echt hoor wat dacht je wel niet" "ik dacht niet" fluisterde hij. zijn gouden ogen keken me aan vol verdriet. ik zuchte en liep naar hem toe. hij spreidde zijn armen zodat ik op zijn schoor kon zitten. ik nestelde me tegen hem aan en keek naar zijn gezicht. "goed dan, ik vergeef je maar als je dat nog 1 keer doet is het maar goed dat je zo goed kan rennen" hij lachtte. ik drukte mijn lippen tegen de zijne. "ik zal het niet meer doen" zei hij. en hij drukte zijn lippen weer tegen de mijne. "mooi zo, je bent te dierbaar om te verliezen" zei ik. zijn handen grepen in mijn haar en trokken zich naarn hem toe zijn lippen vonden de mijne. de nacht sloot zich om ons heen. ik hoorde alleen onze lippen die vurig tegen elkaar drukten.

ik voelde de wind door mijn haren. mijn vier poten duwde me vooruit. Maeyke rende naast me, een oranje wolf. toen rook ik iets en Maeyke en ik stopte. we verandere weer terug, doordat we half vampier zijn verandere onze kleren mee terug. "ruik je dat?" vroeg Maeyke. "ja" antwoorde ik. "het komt vanuit die richting" zei Maeyke terwijl ze met haar vinger naar de bomen wees. Maeyke en ik rende ernaartoe. toen zagen we 3 vampiers op de open plek. een vrouw met rood haar, er zat een bloemetje in, een madeliefje. een man met lang blond haar, en een bruin leren jack aan. en een donkere man met zwarte dreads en een oranje jas. de vrouw keek op. "zozo, wie hebben we daar" vroeg ze met een kleine glimlach. de twee mannen keken op. ik zag dat er 3 dode kinderen op de grond lagen. ze kwamen dichterbij. de blonde man keek ons vijandig aan. "volgens mij zijn het de onsterfelijke weerwolven" zei de donkerharige man. Maeyke en ik gingen klaar staan, klaarr voor de aanval. wen wilden net aanvallen toen er opeens acht weerwoolven op het veld kwamen rennen. Maeyke en ik keken elkaar aan, toen hoorde we ineens woest gegrom achter ons. Edward kwam naast me staan. Alice en Jasper gingen naast Maeyke staan, Emmett ging aan de andere kant van
Edward staan terwijl Carlisle en Esme achter ons stonden. de wolven gingen in een kring rond de 3 vampiers staan. de donkerharige vampier keek ons aan. "je vader was geen probleem voor ons" zei hij, en hij lachtte. Maeyke en ik trilden. en voor ik wist wist was ik alweer een weerwolf.