Tom Lover From The Future *139*

When life smacks you in the face, just hit back.

What doesn't kill me only makes me stronger.

Just remember these 2 things, life can be a bitch.

‘Papa!’ Meteen drukt hij zijn kleien lichaampje tegen de borst van Tom. ‘Hé wat…’ Hij probeert achteruit te deinsen, maar faalt omdat hij tegen een muur aan zit. Papa…. Je kijkt nog een naar de blonde haartje van het jongetje en de haren van Tom. Dreads dan. Ze hadden… dezelfde kleur… De Stem zat toch niet weer…. Fuck. Je voelt woede in je opborrelen, weer kan die Stem gast níét gewoon uit je leven blijven! Hij moest zich gewoon met zijn eigen zaken bemoeien anders zou je het erin sláán! Zo veel moest je voor hem doen, en zo veel onschuldigen heeft hij laten sterven. Zo veel dingen die fout zijn gegaan door de Stem… Je kijkt even naar het kindje. Mama… papa… Ineens dringt er iets tot je door… Dit is… jouw kind…

Als je wil weten hoe het kindje eruit ziet: http://nl.youtube.com/watch?v=j4g8gIg3hv4 bij 1:30

Kan die fokking stem nou niet één keer uit je leven blijven? >.< Terug in de tijd, dan weer vooruit, dan weer terug, TERING MAAK EEN KEUZE! Het kleine blonde jochie klampt zich nog steeds aan Tom vast. Hier klopte iets niet… Stem-dude zat altijd met jouw tijdlijn te kloten niet die van een ander. En in eens: BAM. Je zou kunnen zeggen het dubbeltje viel maar dit was dan een knoert van een dubbeltje. Jij en Tom zouden kinderen krijgen? ‘Ehm.. kun je hem… van me… afhalen?’ Tom keek je smekend aan. ‘LUCAS! LUCAS!’ Ineens komt Simone de kamer binnengestormt. ‘LU-cas?’ Het jongetje draait zich vrolijk om en kijkt Simone lachend aan. ‘Lucas, ga maar even naar beneden, ik heb een glas limonade voro je klaargezet.’ Meteen springt het jongetje van Tom af en sprint naar beneden. ‘Oké…?’ Niet mijn kind? ‘Sorry dat hij zo jullie kamer in kwam maar hij moet even een tijdje bij ons blijven.’ Simone’s blik wordt ernstig. ‘Tante Leslie heeft een hartaanval gehad.’ Ookal kende je de hele Leslie niet, het greep je toch aan. Wait a minute… tante? Dat verklaard veel… Mentaal gaf je jezelf een klap op je hoofd. Volgens mij had je net paranoia naar een nieuw niveau getild. ‘Ik ga nu naar het ziekenhuis toe, om haar bij te staan, Lucas kan niet mee, dus ik hoopte dat jullie op het zouden kunnen passen.’ ‘Natuurlijk.’ Antwoord je meteen. ‘Maar waar is zijn vader dan?’ Simone zucht.