Tom Lover From The Future *107*

Dit is de laatste met al dat sci-fi omdat ik merk dat sommige mensen dat écht niet leuk vinden. Ik vond het zelf wel leuk; een keer iets anders! Het is een soort van kruising tussen Lord Of The Rings en Avatar Kweenie had het niet zo geplant ofzo maar nu ik het nalees wel X')

Een paar mensen vroegen waarom Tom vreemd ging... hij heeft 'haar' al 3 jaar (ja hijs 18) niet meer gezien, en heeft zich er nu eindelijk overheen gezet (gooit-ketting-uit-het-raam-stukje) dus eig is het geen vreemdgaan...

Daar aangekomen ging ze al snel op het bed zitten. Je wilde haar volgen, maar je ogen werden aangetrokken tot het raam. Je staarde naar de auto’s die langs raasden, de lampen daarvan waren stipjes in de duisternis. Kom je nog? Je keek op en grijns. Natuurlijk kom ik… zei je met een wenkbrauwwiebel. Langzaam boog je over haar heen, en drukte je je lippen op de hare terwijl je haar truitje langzaam uit trok.

Jezelf. Niets behalve duister. Niets. Je was niet vastgebonden. Je was niet gemarteld. Ten minste niet lichamelijk. Ze gingen in je gedachten, pompten net zo lang de ergste dingen in je tot je brak. Dan namen ze je ziel, dan namen ze alles van je. Niet dat het je dan nog wat kon schelen. Je zat daar. De tel was je bij 628 dagen kwijtgeraakt. Maar het leek een eeuwigheid. Weet je hoe het is, om te zitten in een kamer waar het altijd koud is? Maar niet de kamer zelf, het is je ziel die ze bevriezen. Weet je hoe het is? Om elke dag geslagen te worden? Om elke dag verkracht te worden? Om elke dag de mensen die je het meest dierbaarst zijn op de meest vreselijke manier zien doodgaan. Weet je hoe het is om elke dag te wensen dat je doodgaat? Al is het maar om deze marteling te stoppen. Je opende zwak je ogen. En zag de rode puntjes in het duister. Je was niet gebroken. Nog niet. En dat had meer één reden, en die hing om je hals. Hij was de reden dat je deze oorlog begon. Hij was de reden dat je doorvocht. En hij zal ook de reden zijn waarop je dit ging winnen.