1. Eyes

De eerste schooldag na de kerstvakantie. Het is om depressief van te worden. Het wordt pas licht om acht uur ’s ochtends en de zon gaat al onder bij zes uur ’s avonds. Ik zet mijn koptelefoon af als ik van de bus stap, over het plein naar de schoolpoort toe. Ik ben al bijna te laat. Terwijl ik hetzelfde tempo blijf aanhouden, stop ik mijn koptelefoon in mijn tas weg. Ik botst tegen iemand. Hij is net iets kleiner dan ik. Met zijn haar zal hij even groot zijn. “Sorry,” zeg ik en lach even vriendelijk naar hem. Hij zegt niks terug maar blijft me in de ogen aankijken. Ik loop door gevolgd door hem. Hij ziet er ook een laatstejaars uit. Ik kijk nog even om maar hij is er niet meer. Wanneer ik me omdraai zie ik dat hij naast me loopt. Hij heeft oog voor detail. Er zit een druk patroon in zijn jas, die toch niet echt opvalt, en vooral zilveren en zwarte sieraden, zowel als accessoire als op zijn kleren. M’n vrienden komen naar me toe en schudden me de hand, iets wat we al jaren doen, toch is het zo belachelijk. De jongen wandelt door naar het onthaal terwijl hij achter zich blijft kijken op mij gefocust.

We gaan naar de sportzaal waar de klassen omgeroepen worden. Ik zie de jongen langs de kant staan met twee meisjes. Het ene meisje zat hier vorig jaar ook op school. Ze heeft een bleke huid met platinablond haar. Een paar jongens liepen achter haar aan, maar ze heeft er geen één een kans gegeven. Het schijnt dat ze al vijf jaar een vriend heeft. Niemand heeft hem al gezien. Ze laat moeilijk mensen dicht bij haar komen, of beter gezegd, niet. “Bill Kaulitz,” wordt er gezegd. Die naam heb ik nog niet gehoord sinds ik hier op school zit. De jongen tegen wie ik liep, stapt weg van het klimrek voor hij de trapjes opgaat en zich bij de rest van die klas voegt. Ik kijk nog even naar de meisjes. Het andere meisje heeft trekken van Bill in haar gezicht. Ze heeft lang donkerbruin haar dat over haar schouders hangt. “Lena Kaulitz.” Ze staat op en gaat naast Bill staan. Het is dus wel zijn zus. Ze praten even voor ze me blijkbaar allebei aankijken maar,… Ik zit wel vijftien meter verderop tussen alle andere leerlingen. Ze kunnen zich toch maar moeilijk allebei precies op mij fixeren? “Tom Trümper.” Ik sta op en kijk Bill en Lena aan. Ze blijven me diep in de ogen kijken. Ik krijg er rillingen van.

Ik zit met niemand van mijn vrienden in de klas. Ik had het toch wel wat anders verwacht. Ze hebben het vast zo geregeld dat ik de clown niet meer kan uithangen. Ik ga achterin de laatste bank op de linkse rij zitten. Niemand komt naast me zitten. Alle meisjes zitten natuurlijk bij hun vriendinnen en de rest van de klas zijn allemaal dikke nerds, die mijn vrienden en ik namelijk wel ooit eens gepest hebben. Naast mij op de andere rij gaan Bill en Lena zitten. Ik kijk Bill aan, die mij ook aankijkt. Zijn ogen zijn zo donker. Er is haast geen verschil tussen zijn iris en zijn pupil. Hij draait zijn hoofd van me weg op het moment dat Lena een hand op zijn arm legt. Ik kan pijn van zijn gezicht lezen. Hij fluistert wat in haar oor. Ik blijf hem nog even aankijken tot we onze agenda uitgedeeld krijgen. Iedereen vult zijn naam, adres en telefoonnummer in. Wanneer ik klaar ben, stop ik hem al direct verveeld weg. Als ik weer naar hem kijk, ziet hij er jonger uit dan de anderen hier. Hoe oud zou hij zijn? Zestien? “Goed klas, we gaan ons even voorstellen. Laten we beginnen met de jongen achterin. Tom.”