#71.

Het moment dat de deur openzwaaide zag ik hoe hun gezichten in een oogopslag veranderden. Bill zijn gezichtsuitdrukking veranderde zo goed als onmiddellijk naar welgemeende dankbaarheid. Hij mocht dan wel niet weten dat ik alles gehoord had, hij kon het feit dat hij opgelucht was niet verstoppen. Ik besloot om er niet op te reageren. Anders zou ik deze situatie alleen nog maar ingewikkelder en pijnlijker maken. “Ah, daar ben je, Chaya!” kirde hij dan ook opgewekt. Met zijn hand klapte hij op de lege plek naast hem in de zetel. Merina’s gelaatstrekken sierden haar gezicht om tot een vriendelijke glimlach en Tom’s gezicht stond op neutraal. Hij was het dan ook een soort van gewoon om zo te kijken, zo ondoorgrondelijk. Ik hield van zijn mysterieuze manier van doen. Je wist nooit echt wat hij dacht, of waar hij mee bezig was. Eigenlijk was Tom nogal introvert, behalve als het op meisjes versieren aankwam dan. Misschien had hij wel twee gezichten of zoiets.
Ik liet me neervallen tussen Bill en Tom en probeerde om zo nonchalant mogelijk te doen. Subtiel zijn was een onmogelijke zaak voor me. Het leek me beter om zo snel mogelijk naar huis terug te keren. Zo kon Merina alles een beetje laten bezinken. Het was heus geen slecht mens, integendeel. Ze was alleen een bezorgde moeder en eigenlijk terecht. Beroemdheden hebben nu eenmaal een druk leven vol leuke ervaringen, maar er is ook een heleboel stress en vermoeidheid aan vastgekoppeld.
Ik ergerde me aan het feit dat er in de ruimte geen enkel uurwerk hing terwijl ik net mijn mobieltje vergeten was. De tijd ging tergend langzaam. “Hebben jullie zin in een taartje?” vroeg Merina plots. Ik schrok op uit mijn gedachten en wachtte de reacties van de jongens naast me af. Beiden knikten ze synchroon. Die hadden ook altijd honger. Ik beet even op mijn lip. “Graag”, antwoordde ik, goed beseffend dat ik het eerste uur nog niet zou kunnen ontsnappen hier. “Ga je even mee naar de bakker hier een paar straten verder?” Ze keek recht naar mij, waaruit ik opmaakte dat ze alleen mij bedoelde. Ik knikte en stemde in uit vriendelijkheid. Het was belangrijk dat ik een goeie indruk maakte en dat ze inzag dat ik wel degelijk mijn best deed. Ik had geen slechte intenties. Ik hield oprecht van haar zoon en ik wou dat ze dat inzag. Ik nam mijn jas van de kapstok en volgde haar naar de achterdeur. “Kies iets lekkers voor me, wil je”, hoorde ik Bill nog roepen net voordat ik de deur achter me sloot.