Een normale school dag : Daisy

het is maandag ochtend, het is al 7 uur.
tijd om uit bed te gaan, het is koud, de ketel heeft het 3 dagen geleden begeven, ze zijn erg langzaam met het repareren, het gebeurt vaak de laatste tijd, dat alles lang duurt maar ook gebroken ketels.
pap slaapt nog, ik kan zijn wekker horen, hij slaapt er gewoon doorheen, gebeurt vaker.
Langzaam loop ik naar de badkamer.
neem een snelle douch, kam mijn haar, doe een beetje make-up op. het neemt maar 10 tot 15 minuten.
ik hoor een paar geluiden.
mijn zus komt naar beneden, ik moet opschieten.
goed, ik ben uit of de kamer, ze heeft me nog niet gezien, shit, daar is ze, als ze me ziet heb ik problemen.
de trappen zijn dichtbij, ik loop er snel heen. voorzichtig, geen enkel geluid makend, mijn adem inhoudend.
tik, tak, ik hoor de klok beneden tikken.
tatu, tatu. shit, gepakt.
"Waar gaan we naar toe, kleine zusje? probeer je me te ontwijken, je weet hoe erg ik bangeriken haat." zegt ze op een spottende toon, hoe afschuwelijk is ze wel niet.
"Ja, ik weet het, uhm, ik ga naar beneden."
"wacht eens eventjes."
ik stop.
slap, ik was geraakt, recht in mijn gezicht.
ik moet later er wat make-up overheen doen. anders zullen mensen het merken.
"Breng me wat kleren, groen en maak wat te eten, doe het snel of ik sla je nog een keer alleen veel harder, begrepen?"
Ze is zo'n b*tch, maar wat kan ik doen, behalve haar vernederen vanuit de schaduwen. op zulke momenten haat ik mezelf.
ik loop naar haar kamer, open haar kast en haal er iets uit, een groen T-shirt met een slang erop, passend, een zwarte broek.
ik ren terug met de kleding, nu alleen nog een handdoek.
in mijn kamer heb ik ze allemaal liggen, ik doe toch al het huishoudelijke werk omdat mam er niet is.
ik pak een extra grote, leg het in de badkamer, ze zal het wel vinden.
wat ga ik maken voor het ontbijt vandaag, vroeg ik mezelf.
ach, gewoon broodjes, wat kaas en ham op de tafel, sinaasappelsap is wel lekker, ik pers ze wel even.
dit is wel genoeg.
pap is nog aan het slapen, ik kijk op de klok.
ik moet hem maar eens wakker maken, anders is hij straks te laat voor zijn werk, en wij te laat voor school.
dagen zoals deze zijn vermoeiend, gewoon lachen, niemand merkt het, ze zijn allemaal blind, hun leven lang al. pap nog het ergst, of hij wil het gewoon niet zien.
ik open de deur van paps kamer. daar ligt hij, niks heeft hij gemerkt.
ik duw hem een klein beetje, hij slaapt door, hij slaapt diep vandaag.
"wakker worden, nu."gilde ik in zijn oor.
hij schoot ophoog, het had gewerkt, zoals altijd.
"Hoe laat is het?" vroeg hij slaperig.
"het is al 7.30."
"wat." hij is in 1 keer wakker.
"ik moet nog het ontbijt maken en jullie naar school brengen, ik ga dat nooit halen."
"ik heb het al gemaakt, rustig maar, alles komt goed."
"Dank je, waar heb ik zo'n goede dochter aan verdient?"
i loop weer naar beneden, Serpenta is al aan het ontbijten.
"Hoe is het?"
"Goed, maar volgende keer wil ik iets anders."
"zal ik doen."
ik ga zitten en eet mijn ontbijt, pap komt naar beneden, hij neemt niet eens de tijd om te gaan zitten, hij propt alles in 1 keer in zijn mond.
"Het was lekker, zijn jullie klaar?"
"Ja we zijn al eventjes klaar."
pap opende de auto deur, Serpenta ging meteen zitten, ik deed de deur eerst nog even op slot.
hij startte de auto al, snel stapte ik in.
we reden weg.
het was 10 km naar school. Serpenta zit in de stoel voor mij.
ik kijk naar buiten mijn arm rustend tegen het raam.
bijna daar.
ieeeeeeeeee!.
pap moest plotseling remmen. een bestuurder reed door rood maar was net zichtbaar.
paps reflexen zijn nog best goed.
Serpenta was aan het vloeken, het is haar, het is niet echt bijzonder.
ze vloekt al als iets niet gaat als ze wil of verwacht.
ik negeer haar verder en kijk weer uit het raam. De wereld gaat voorbij.
daar is de school, eindelijk.
pap stopt de auto en wenst ons een leuke dag daarna rijd hij weg op weg naar zijn werk.