#68.

Ik volgde de brede gang totdat ik uiteindelijk terechtkwam in iets wat volgens mij dienst deed als woonkamer. Ik draaide me om en zag Bill en Tom die zich onmiddellijk lieten neervallen in de aanlokkelijke sofa. Dit was natuurlijk ook nog altijd een beetje hun huis. “Ga toch zitten, Chaya. Maak het je gemakkelijk.” Ze wist mijn naam. Ik keek vragend naar Bill, maar hij haalde zijn schouders op. “Ik ben Merina, de moeder van deze twee jongens hier”, zei ze terwijl ze me de hand gaf. “Mama, dit is Chaya, mijn -” “Je vriendin ja. Dat wist ik al.”
Merina graaide een tijdschrift van de salontafel en duwde het bijna onder Bill zijn neus. Er was geen mogelijkheid om ernaast te kunnen kijken. Een overgrote foto van ons op de luchthaven. “Hier met dat ding”, zei ik. Een paar seconden later had ik het al van tussen zijn handen gegrist en bladerde ik snel naar de pagina waar meer foto’s en tekst stonden. ‘Heeft Bill Kaulitz eindelijk zijn soulmate gevonden of is het een nieuwe scharrel van Tom?’ Ik rolde met mijn ogen. Roddelboekjes. Er stonden nog een paar foto’s in van op de luchthaven, maar eentje trok wel mijn aandacht. Op een foto waren Tom en ik te zien toen we een kleedje aan het zoeken waren voor me. Ze hadden ons gezien tijdens dat ene reisje. Vluchtig gingen mijn ogen over de regels, maar het werd me al gauw duidelijk dat ze niet veel interessants geschreven hadden. Het waren eerder vermoedens en theorieën. Ik gaf het blad terug aan Bill. Vanaf dit moment nam ik me voor om geen roddelbladen meer te lezen, voor mijn eigen bestwil. “En hoe denk je dat jullie fans daarop gaan reageren? Ik durf te wedden dat ik binnenkort bekogeld zal worden.” “Rustig maar, daar hoef jij je niets van aan te trekken.” “Niets van aan te trekken? Weet je wel hoeveel roddels dit zal veroorzaken?” Bill en Tom zuchtten tegelijkertijd. “Maak je niet dik, het komt wel in orde.” Ik keek even schuin op naar Tom. Ik was er niet erg van overtuigd dat ik hem kon geloven. In ieder geval, er waren belangrijkere dingen die door mijn hoofd heen gingen. “Zie je nu wat je doet, mam?” zei Bill bot. Ik plaatste mijn hand weer op zijn been als teken dat het goed was. Straks wond hij zich nog meer op dan ik.
“Zou je het gewoon niet bekend hebben in een interview? Ik weet dat jullie een soort van vakantie hebben, maar dat wil niet zeggen dat de pers daarom stil ligt.” Merine had ergens wel een punt, alleen had ik daar niet echt zo’n zin in. “Ik denk niet dat ik daar al aan toe ben. Aan al die drukte.” Ze knikte en keek me glimlachend aan. “Je zal er toch niet van onderuit kunnen. Je zal er moeten mee leren leven dat je vriendje bekend is.” “Het lukt ons wel mam,” antwoordde Bill, “stap voor stap.” Ik knikte instemmend. “Maar vertel me, hoe hebben jullie elkaar precies leren kennen?” Het verbaasde me dat Bill nog helemaal niks tegen zijn moeder gezegd had. Ik vroeg me af waarom. Was hij niet zeker van me geweest? Of wou hij zijn moeder echt zo verrassen? Ik schraapte mijn keel en zocht naar de juiste woorden om mee te beginnen. “Ik heb het allemaal te danken aan het lot”, begon ik met een soort van opgewondenheid in mijn stem. Ik hield van het speciale verhaal achter het begin van onze relatie, de dubbelzinnigheid van het lot. Tom zat te grijnzen. Zijn kastanjebruine ogen fonkelden en er was een klein kuiltje in zijn wang te zien doordat zijn mondhoeken zijn lippen tot een glimlach gevormd hadden. Ik kwam er snel achter waarom toen ik zijn wederhelft bekeek. Bill keek me met opgetrokken wenkbrauwen aan. “Jij en dat lot van je”, mompelde hij plagerig.