Part nine: She's dead okay! Are you happy now?

"Wat is hier aan de hand?" De kille stem van Edward maakte een einde aan de chaos in Rosalie's kamer en zette mijn gedachtengang ook even stop. Bella opende haar mond en vertelde het hele verhaal, maar wel zo verdraaid dat het in haar voordeel was en ik de slechterik leek. "ZE VERTELT IEMAND OVER JULLIE! DAT JULLIE VAMPIEREN ZIJN!" gilde ze tenslotte. Edward beval Emmett en Alice haar los te laten, waarna hij haar omhelsde. Mij keek hij woedend aan. Ik voelde de angst door mijn ruggengraat lopen en wou op dit moment het liefste uit het raam springen en sterven. Wat had ik Bella aangedaan? Behalve dat ik haar had geslagen en uitscholden dan, maar dat was haar eigen schuld.
"Wie denk je wel niet wie je bent? Waarom schreeuw je niet gewoon over de daken dat wij vampieren zijn" Edwards stem drong door tot in mijn botten en bezorgde me het meest akelige gevoel dat ik ooit had gevoeld. "IK HEB JE LEVEN GERED EN DIT IS MIJN DANK??!" schreeuwde hij terwijl zijn ogen zwart werden. Mijn benen begonnen ongecontroleerd te trillen en het enige wat ik op dit moment nog kon was ademhalen. Dit was niet mijn bedoeling, ik kwam hier niet om ruzie te hebben. Hoe moet ik de komende 4 weken in godsnaam overleven als de Cullens me haten vanwege dit? Wat had het leven dan nog voor zin? De afgelopen week begon ik echt vrienden met ze te worden, ik durfde met ze te praten en ik deelde mijn problemen met Rosalie. Dat wou ik niet kwijt. "GEEF ANTWOORD!!" brulde Edward, waardoor ik geschrokken een paar stappen achteruit deed.
"Edward, doe eens rustig. Je maakt haar zo alleen maar banger" probeerde Jasper, die ongelofelijk kalm bleef onder de situatie. Ik wou hem graag dankbaar aankijken, maar mijn blik bleef angstig gericht op Edward. Wat als hij aanviel? Zouden de anderen hem dan tegenhouden of lieten ze hem zijn gang gaan? Ik kon niet vluchten, dat wist ik nu al. Edward was 100 keer zo snel als mij, een mens. Vanuit mijn ooghoeken zag ik dat Jasper voorzichtig mijn kant op schuifelde en Rosalie volgde zijn voorbeeld. "Gaat het een beetje?" vroeg Jasper toen hij naast me stond. Hoe graag ik ook wou reageren, ik kon het niet. Het leek wel alsof mijn lippen aan elkaar zaten gelijmd en ik voelde beroerd en misselijk.
"Kiezen jullie haar kant?" snauwde Edward.
"Iemand moet haar toch beschermen?" antwoordde Rosalie kil. "Zij is een mens, doodnormaal, en jij bent een vampier met de snelheid van een F-16, dat achtervolgd wordt. Wie is er in het voordeel denk je? Bovendien vind ik Emi aardig en denk ik niet dat ze ons zou verraden"
"Bewijs het maar" snauwde Edward weer. "Pak je laptop en kijk bij verzonden e-mails. Als je gelijk hebt, verontschuldig ik me. Als je ongelijk hebt, dan wil ik dat Emi en haar ouders onmiddelijk vertrekken, kan me niet schelen wat jullie daar van vinden" Rosalie knikte geduldig, iets wat me deed beseffen hoeveel vertrouwen ze wel niet in me had. Als ze de mail zou lezen, zou ze al haar vertrouwen in me verliezen, dat kon ik niet aan. Helaas kon ik haar niet tegenhouden, Edward stond erop dat ze de mails zouden lezen.

Het geschrokken gezicht van Rosalie sprak boekdelen. Ik was haar kwijt, net als haar vertrouwen.
"Hoe kon je?" fluisterde ze kil. Een rilling vloog over mijn rug en ik voelde tranen branden. Ik liet mijn hoofd zakken, de eerste beweging die ik in de afgelopen 15 minuten maakte, en voelde me ineens helemaal alleen. Ik wou niet zeggen dat Leslie niet bestond, want ze bestond wel. Ergens, diep in mijn hart, leefde ze.
"Uitleg graag" Emmett keek me boos aan, maar ergens in zijn blik bespeurde ik een beetje medelijden. Edward ging naast zijn 'broer' staan en keek me minachtend aan.
"Ik verwacht een hele goede verklaring, binnen 5 seconden. 5, 4, 3..."
"ZE IS DOOD, OKÉ! BEN JE NU TEVREDEN?!" schreeuwde ik recht in zijn gezicht. Tranen gleden naar beneden terwijl ik het huis uitrende. Ik rende zo snel als mijn benen me konden dragen, ik moest daar weg, zo ver mogelijk van hem vandaan. Hoe kon ik ooit denken dat hij aardiger tegen me deed? Hij was en bleef een harteloze vampier, die niks om zijn medemens gaf. Ik haatte hem, met heel mijn hart!