9.4 Try Again

De wiskundeles was zo voor de rest erg saai. Er gebeurde niet veel en Forks zijn nieuwe vangst hield zich koest. Met Forks zijn nieuwe vangst bedoelde ik natuurlijk Bella. Maar het zou vast niet lang duren, en ze was samen met Isabeau de ultieme bitch. Ik wou er niet eens aan denken, dat werd verschrikkelijk. De bel ging en ik stond langzaam op. Ik pakte mijn schriften op en hield ze in mijn hand. Die gooide ik zo wel in mijn kluis. Of wacht, ik had eerst nog een les. Ik propte alsnog mijn boeken in mijn tas en liep snel de klas uit. Ik liep Jasper en Edward voorbij, even dacht ik dat Jasper zijn mond open deed om wat te zeggen, maar ik liep gewoon door, en werd niet terug geroepen. Hij had vast niks tegen me te zeggen. Ik liep door naar de volgende les, wat dat dan ook maar was. Ik kwam binnen en zuchtte. Right, of naast Bella zitten of naast Aliance. Ik fronste, wie was het ergst? Ik besloot tenslotte dat Bella het ergst was en liep langzaam naar Aliance. Ze haalde zonder wat te zeggen haar spullen wat meer opzij, en ik ging naast haar zitten.
'Bedankt.' mompelde ik zo zacht, dat ze het misschien niet eens verstond. Maar ze knikte me toe en keek strak vooruit naar de leraar. Ik pakte mijn boeken erbij en zuchtte. Bijna pauze Paloma en dan nog een paar uur. Dan kon ik eindelijk naar huis om me vervolgens in mijn kamer op te sluiten en het volume van mijn radio vol op te draaien.

[...]

De bel ging en ik glimlachte. EINDELIJK! Deze les had al veel te lang geduurd. Ik gooide een paar boeken in mijn kluis en keek even door de gang. Aliance stond verder op ook bij haar kluis. Onze blikken kruisten en we knikten even naar elkaar. Onze 'vriendschap' was zo... Vreemd. Vreemd ja, dat was het enige woord waarmee ik onze 'vriendschap' kon beschrijven. Ik liep naar de kantine. Iedereen keek op en ik trok een wenkbrauw op. De neiging om iets naar ze te schreeuwen was groot, maar ik had niet bepaald de stemming om zo iets te doen momenteel. Ik voelde me een beetje down. Waarom? Geen idee. Ik liep naar een lege tafel in de hoek en pakte een koek uit mijn tas. Ik wou net een hap nemen toen mijn blik op Isabeau viel. Ik had meteen geen honger meer. Nee dat was niet waar, ik hoorde mijn maag hard genoeg knorren om het tegendeel te bewijzen. Ze keek me grijnzend aan en ik fronste. Toen viel mijn blik op Bella, ze stond naast Isabeau en bekeek me nieuwsgierig. Isabeau fluisterde wat en ook Bella kreeg een grijns op haar gezicht. Right, let's get out of here. Ik stond op en gin go op weg naar de uitgang van dit gebouw. Ik liep strak langs Isabeau - aangezien dat de enige weg was.
'Paloma kan je even komen.' klonk er poeslief achter me. Ik negeerde het en liep door. 'Moet ik je soms komen halen?' klonk er chagrijnig achter me. Er kwam een spottend lachje uit mijn mond. Dat moest ze maar eens proberen. 'Ik krijg je hier nog wel voor hoor Paloma Brady, let op mijn woorden!' werd ik na geschreeuwd. Ik stak mijn hand op en liep grijnzend door.
'Dat ging niet echt goed of wel?' hoorde ik Bella fluisteren.
'Komt nog wel. Apart heb je Paloma en Aliance zo om.' siste ze naar Bella. Ik fronste. Was dat zo? Nee toch? Meteen schudde ik de gedachte weg, natuurlijk was het niet zo. Ik had het áltijd alleen gered, en op deze school zou me dat ook lukken. Makkelijk zat. Ik kwam bij de deur aan en keek naar buiten. Natuurlijk, het regende. Hoe kwam ik er ook bij om in Forks naar buiten te gaan? Ik zuchtte.
'Hoi.' klonk het vriendelijk van achter me. Ik keek verbaast om.
'Oh, hoi.' mompelde ik toen ik Jasper glimlachend zag staan. Wat moest hij hier nou weer?
'Was je van plan naar buiten te gaan?' vroeg hij grinnikend. Ik haalde nonchalant mijn schouders op.
'Misschien.' zei ik opnieuw mompelend en ik keek naar buiten. Het bleef stil. Ik keek de kantine in en zag tot mijn verbazing Edward bij Aliance zitten. Waarom keek ik naar Aliance? Echt waar, Forks tastte mijn hersens aan.
'Dus...' begon Jasper terwijl hij me strak aan keek. Ik keek hem verbaast aan.
'Dus wat?' vroeg ik nieuwsgierig.
'Jij en Aliance...' zei hij. Ik fronste, waar probeerde hij me tot aan te sporen?
'Ik en Aliance?' ik hield me maar als de onwetende. Ik had verder ook niet echt een idee waar hij heen wou.
'Jullie lijken erg afstandelijk van elkaar.' probeerde hij. Ik knikte.
'Kan kloppen.' zei ik onverschillig. Jasper zuchtte.
'Was het niet gezelliger toen jullie nog vriendinnen waren.' hintte hij opnieuw. Ik begon hem recht in zijn gezicht uit te lachen. Hij keek me verbaast aan en fronste.
'Mag ik uitleg over waarom je me uitlacht?' vroeg hij daarna toch maar glimlachend. Ik begon nog harder te lachen. Hij schudde, nog steeds glimlachend, zijn hoofd.
'Ik weet niet wat jij onder vriendinnen verstaat, maar ik en Aliance zijn nooit vriendinnen geweest.' grinnikte ik. Jasper snoof.
'Het zag er anders behoorlijk gezellig uit.' grinnikte hij, 'En ik weet niet wat jíj onder vriendinnen verstaat, maar ik zag overduidelijk een vriendschapsband.' Was dit zijn manier op mij te overtuigen? Hij moest beter zijn best doen, wou ik hem gaan geloven dat ik en Aliance vriendinnen waren geweest.
'En jij bent natuurlijke overduidelijk de specialist in vriendschappen.' zei ik vol sarcasme. Hij knikt.
'Je weet niet half hoe gespecialiseerd ik ben in dat soort dingen.' grinnikte hij. Ik keek hem een beetje verward aan. Het klonk alsof hij een grapje maakte, en alleen hij hem begreep. En ik irriteerde me aan dat soort dingen, ik wou niet onwetend zijn in dat soort dingen.
'Hoe gespecialiseerd ben je er dan in?' vroeg ik verbaast. Oh. My. Gosh. Had ik dat net écht gezegd?! Had ik hem nou bijna nog geloofd ook dat hij er in 'gespecialiseerd' was. Ik had een facepalm neiging. Hij grinnikte.
'Voor mij een weet en voor jou een vraag.' grinnikte hij duister. Ik fronste en keek hem verward aan.
'Ik moest maar weer eens gaan.' deelde hij mee, 'Tot de volgende keer.' grinnikte hij en hij liep weg. Hij stak zijn hand nog één keer naar me op, en verward zwaaide ik terug. Ik snapte helemaal niks van die gast. Waren ik en Aliance dan toch echt vriendinnen geweest?