Because you were/are special to us/me (ftsk) 33

We kijken nog even tv en gaan dan slapen. Het is een ongelofelijk lange nacht waarin ik veel wakker word en telkens weer blij en rustig weer in slaap val als ik merk dat Kyle bij me in bed ligt. Opnieuw word ik wakker en zoek ongerust rond me naar Kyle. Als ik hem vind op de rand van het bed leg ik mijn hoofd op zijn borstkas en trek hem kort tegen me. "Herinner je je nog dat je zei dat ik me niet zo snel van mijn stuk moest laten brengen door je moeder. Wel, misschien moet jij dat ook maar eens doen. Laat je moeder maar zeggen zodat we haar kunnen bewijzen dat onze relatie het waard is." fluistert Kyle terwijl hij een arm rond mij slaat. Ik zucht eens en val uiteindelijk weer in slaap.

Wanneer ik wakker word en naar Kyle kijk is hij wakker. "Goedemorgen, je hebt eindelijk eens meer dan 3 uur aan 1 stuk geslapen. Ben je dan zo bang dat ik ga weglopen?" Ik schudt mijn hoofd. "Dat is het probleem niet. Ik ben gewoon bang... bang dat we uit elkaar zullen groeien en dat het uiteindelijk allemaal eindigt dat we... vijanden zijn. Dat wil ik helemaal niet." zeg ik moeilijk. "Ella, waarom zouden we ooit vijanden worden? Ik zie je doodgraag, een leven zonder jou kan gewoon niet meer voor mij." antwoordt hij een beetje hopeloos. "Ik ben bang Kyle... bang." herhaal ik. "Ella, ik heb geen idee wat je bezielt maar dit is niet goed. Ik ga het echt niet uitmaken voor dit moment van zwakte hoor." zegt hij nog hopelozer. "Ik heb geen moment van zwakte. Dit zal altijd zo zijn. Zolang jij me mails blijft sturen of op msn komt zal ik blijven huilen. Ik ben bang, van in het begin, zelfs toen we nog vrienden waren. Kyle, mijn grootste angst was de afstand tussen ons, dat die er voor zou zorgen dat ik het niet uithoudt een relatie te hebben met je. Ik ben kapot vanbinnen, ik vraag me af of het daar ooit nog goedkomt met me. Ik zie je doodgraag maar ik kan niet meer... al mijn kracht is op... ik heb echt geprobeerd... echt heel hard mijn best gedaan." Huilend loop ik mijn kamer uit naar beneden. "Weet je wat ik denk!? Ik denk dat het helemaal niet moeilijk voor jou is om die afstand te overbruggen, ik denk dat er een jongen in meespeelt en weet je wat... ik haat het als mensen liegen!" roept Kyle boos terwijl hij achter me aankomt. "Je bent hier in maanden niet geweest, wat maakt dat jij denkt dat ik een andere jongen heb leren kennen!? Ik ken genoeg jongens maar geen enkele jongen is zo speciaal voor mij als jou! Als dat is wat je denkt dan is het beter over tussen ons! Je vertrouwt me niet eens! Ik heb meer redenen om te denken dat je een meisje hebt leren kennen die liever, mooier, weet ik veel wat nog allemaal is dan mij! Ik hou zielsveel van jou, snap je dat niet!? Het feit dat je zover weg bent en dat ik je enkel via msn en mail kan spreken doet me pijn, Kyle! Ik ben gebroken binnenin, ik zit door al mijn kracht door! Mijn moeder heeft helemaal niets tegen jou maar ze haat het gewoon mij te zien kapot gaan! Ze wil niet dat onze relatie nog langer duurt omdat ze doorheeft dat ik kapot ga! Wat ze gisteren aan tafel heeft gezegd heeft me pijn gedaan maar ook de waarheid doen inzien! Als het tussen ons blijft doorgaan ben ik een emotioneel wrak! Snap je het dan echt niet!? Als we elkaar meer zouden zien had ze er zeker en vast geen problemen mee, maar..." ratel ik aan 1 stuk door. "Wat heeft je moeder eigenlijk echt gezegd!? Want weet je!? Ik versta geen Nederlands, de helft van wat je vader eens gezegd heeft heb je gewoon verzwegen, ik weet zelfs niet of je liegt of niet over wat ze zeggen in het Nederlands! Een relatie is gebaseerd op vertrouwen ook weet je wel, niet alleen de belachelijke 2 C's die we ooit eens in een interview gebruikt hebben! Ik hou o zoveel van jou maar ik denk dat het beter is voor beiden dat onze relatie hier eindigt!" roept hij boos en helemaal overstuur. "Wil je echt weten wat mijn moeder gezegd heeft!? Wil je het echt weten!? Kom achteraf maar niet bij mij uithuilen want ik sta niet voor je klaar om je op te vangen... niet meer! Mijn moeder heeft gezegd dat ze niets tegen je heeft op zich. Het is gewoon dat je er volgens haar in slaagt me gelukkig te maken zolang je hier bent maar eens je weg bent ben ik droevig, niet te genieten. Jij laat me lijden, als je een beetje verstand onder dat lelijke geblondeerde haar van je had, wat ik trouwens zo cute en mooi en sexy vind en nog veel meer, dan zou je het op vrienden houden. Ik kon je dat beter zeggen dan dat ze het eten overheerlijk vond! Ik was gekwetst! Het voelde alsof iemand mijn hart er had uitgerukt, het op de grond gesmeten en er nog eens goed op gestampt had! Ik wou je het besparen, ik wou niet dat jij ook leed, daarom zweeg ik toen, maar dat maakt je waarchijnlijk niet eens uit! Mijn vrees is werkelijkheid geworden, mijn grootste angst na die angst voor de afstand. We worden vijanden van elkaar, we zullen elkaar nooit meer zien! Weet je hoe dat komt!? Weet je het!? Waarom zou ik op een antwoord wachten? Ik kan het je beter in je gezicht zeggen voor je begint te raden! Ik haat je, Kyle Burns, ik haat je! Mijn moeder had gelijk, ik had je beter in f*cking Texas gelaten! Ik had je nooit moeten vragen toch mee te komen naar België want dan had mijn zomer ook mooi geweest maar dan had ik geen 4 maanden zitten huilen om een jongen die na die 4 maanden dan toch niet de jongen lijkt te zijn waar ik verliefd op werd! Want de jongen waar ik verliefd op was gaf om mij, geloofde mij als ik iets zei, had in die 4 maanden al lang gezien dat het pijn deed je niet te kunnen vastnemen!" Ik ben zo boos, zo gefrustreerd, zo gekwetst dat het een wonder is dat ik nog uit mijn woorden raak. Ik loop naar boven en neem de trui, nooit gedacht dat ik dit zou doen loop ik terug naar beneden. "Hier, die krijg je terug." Ik gooi de trui naar zijn hoofd en trek de ketting van rond mijn nek. Die ketting is de ketting die ik in die 4 maanden enkel uitdeed om te slapen en telkens opnieuw vastnam toen hij online was of een mail stuurde. "Ik haat je! Ik haat je zo erg!" roep ik nog eens. Mijn zelfcontrole ben ik helemaal verloren. Huilend, misschien is hysterisch een beter woord, loop ik naar de tuin. Helemaal achterin de tuin laat ik me op mijn knieën vallen en huil uit. Dan pas merk ik dat dit ongeveer de plek was waar Kyle en ik lagen toen het begon te regenen... 4 maand geleden. Opnieuw huilend ga ik naar binnen.