77. Terug thuis.

Een goed uur later …

Ik was eindelijk gepakt en gezakt terug thuis gekomen. Doodgelukkig wandelde ik de woonkamer binnen waar mijn moeder en vader naar tv zaten te kijken. “ En hoe was het?” vroeg papa. “ Goed.” Zei ik en ik kreeg een immense glimlach op mijn gezicht. “ Je bent zo blij? “ zei mijn moeder. Ik knikte : “ Ik had een zalige middag.” Mijn moeder knikte begrijpend maar zei verder niets meer. “ Veel gekocht?” vroeg mijn vader toen hij mijn zakken zag staan. “ Ach, valt wel mee. Ik heb een nieuw paar schoenen, een nieuw sportbroekje en een nieuw truitje.” Hoeveel het allemaal had gekost durfde ik niet te zeggen en om vervelende vragen te vermijden zei ik dat ik meteen naar boven ging om alles weg te zetten. “ Moet je niet meer eten?” vroeg mijn moeder plots. “ Nee, ik en Bill hebben net Starbucks gedronken, ik zit nog vol. Als ik deze avond nog honger krijg kom ik wel iets halen.” Een verdere reactie had ik niet meer gehoord want ik stond al op de trap om naar boven te gaan.

Toen ik aankwam in mijn kamer legde ik al mijn spullen eerst op de grond en plofte gelukzalig op mijn bed naar. Ik staarde naar 1 van mijn weinige posters van Tokio Hotel die ik had hangen in mijn kamer. Ik snapte nog steeds niet hoe het mij had kunnen overkomen. Dit was 1 van mijn grootste dromen. Altijd was ik bang geweest hem nooit eens te kunnen ontmoeten. Oké, ik had meer kans dan een andere fan bij wijze van spreken omdat we in dezelfde stad woonden, maar dan nog was het elk aan de andere kant van de stad. En hoe dom het ook allemaal niet gebeurd is. Gewoon omdat ik tegen hem opbotste. Vroeger had ik ook mijn twijfels, en was ik bang of hij me ooit zou zien staan. Ik bedoel, ik was het sportieve meisje, die leefde voor turnen en hij was met muziek bezig, deed niet aan sport omdat het hem niet interesseerde. Toch voelde ik me een klein beetje trots. In die tijd dat ik hem had leren kennen, had ik hem toch een beetje interesse kunnen geven in sporten. Ook al deed hij zelf nog geen klop van sport, toch was hij geïnteresseerd in ritmisch gymnastiek. Wat ik natuurlijk leuk vond, want dan kon ik mijn 2 passies combineren. Turnen en Bill.

Ik zuchtte nog eens diep en stond op om mijn spullen uit te halen en weg te steken. Friedolien en Tom wisten nog niets van onze nu definitieve relatie. Ik en Bill wilden dit nog een tijdje zo proberen te houden. Met de nadruk op proberen. Ik had zo’n voorgevoel dat Friedolien en Tom ons veel te snel gingen doorhebben. Zeker Friedolien. Ze kende me te goed. Terwijl ik dit dacht verscheen er een grijns op mijn gezicht. Ik moest denken aan al die jaren die we al samen waren als beste vriendinnen. Nooit hadden we eigenlijk ruzie gemaakt. Altijd kon ik alles zeggen tegen haar en altijd stond ze voor me klaar toen ik het niet meer zag zitten. Op turnen ook, zij was meestal degene die me telkens opnieuw aanspoorde om verder te doen met mijn oefening toen het niet lukte. Een groot stuk dankzij haar sta ik nu al zo ver in mijn sport.

Net toen ik klaar was met al mijn nieuwe kleren in mijn kleerkast te leggen ging mijn gsm af. Ik nam het ding dat op mijn nachtkastje lag en zag dat het een smsje van Bill was. ‘ Hey liefje, bedankt voor de wondermooie namiddag. Weet maar dat ik je supergraag zie zoals je bent. Voor mij ben je perfect. Je bent mijn wereld, mijn alles. Ik mis je nu al en ik wou dat je bij me was. X ‘