It were just shoes

'Kijk die schoenen!' kraait het meisje vrolijk. Vol enthousiasme loopt ze naar het rek toe en pakt de schoenen eruit. Ze houdt ze voor zich en trekt haar eigen schoenen uit. Ze trekt een van de twee schoenen aan. Ze zitten als gegoten.
Vol plezier loopt ze naar de spiegel en bekijkt zichzelf. Ze zouden perfect staan bij haar nieuwe jurkje dat ze deze middag gekocht heeft. 'Bill!' gilt ze vrolijk. Een jongen snelt naar haar toe. In zijn hand heeft hij een paar sneakers. Op zijn hoofd zit een muts waaronder zijn haar verborgen zit, op zijn neus rust een dure zonnebril.
'Wauw, ze staan super!' zegt hij en klapt vrolijk in zijn handen. Het meisje trekt de schoenen uit en kijkt naar de prijs. Gelijk betrekt haar gezicht.
'Ze zaten toch niet zo lekker denk ik.' zegt ze sip en zet de schoenen terug. Ze had moeten weten dat ze die schoenen nooit zou kunnen betalen, niet meer na dit middagje winkelen.
'Kom je? Ik heb dorst, zullen we ergens gaan zitten en wat drinken?' Het liefst wil ze zo snel mogelijk de winkel uit en de schoenen vergeten. De jongen schudt zijn hoofd. 'Waarom koop je ze niet, ze stonden je onwijs mooi!' De jongen kijkt haar bedenkelijk aan. 'Ik geloof niet dat ze niet lekker zaten, ik ken jou langer dan vandaag.' Het meisje zucht zacht en knikt. 'Ze waren gewoon te duur oké?' De jongen knikt. 'Kom, we gaan.' Ze pakt zijn hand en trekt hem mee.
Veel mensen denken dat ze iets hebben, maar ze zijn niets meer dan beste vrienden.
'Ga maar vast zitten, ik kom er zo aan.' zegt de jongen. Het meisje knikt en loopt naar hun favoriete cafeetje toe. Ze gaat aan een tafeltje zitten, buiten in de zon. Het is warm voor een lentedag.

Al snel komt Bill aangelopen. In zijn hand heeft hij een tas van de winkel waar ze net waren. Waarschijnlijk heeft hij de sneakers gekocht die hij vast had. 'Wat wil je drinken? Ik trakteer.' zegt het meisje met een glimlach. 'Een cola.' antwoord Bill simpel.
2 cola worden besteld en die staan al snel voor hun neus. 'Toch maar wel je sneakers gekocht?' vraagt ze. Bill knikt en grinnikt. 'Ze zaten toch wel lekker.' Het meisje grinnikt en neemt een slok van haar cola. Ze kijkt om zich heen, haar vertrouwde buurt in.

Verbaasd kijkt het meisje als ze een tas vindt op haar bed. Het logeerbed van Tom en Bill. Nieuwsgierig loopt ze er naar toe en pakt de tas op. Een schoenendoos zit erin. Ze pakt hem eruit en opent hem. Gelijk worden haar ogen groot. Voorzichtig haalt ze de schoenen eruit en legt ze op het bed. Het zijn de schoenen van vanmiddag. De schoenen die te duur waren.

De tijd erna zat ze zich af te vragen wie ze gekocht had. Bill had het niet gedaan, ze had hem ondervraagd en hij had gezworen dat hij ze niet voor haar gekocht had.

Bill grinnikt zacht als hij terug denkt aan die tijd. Ze weet nog steeds niet wie ze gekocht heeft en hoe ze daar gekomen zijn.
Hij bladert verder in het fotoboek. Foto`s van vroeger, nog geen jaar geleden. Toen was alles nog goed en fijn. Er was geen ruzie en continue strijd. Soms vraagt hij zich af of het nog goed zal komen. Dat ze nog gezellig samen gaan winkelen en wat drinken bij hun favoriete cafeetje. Dat ze elkaar tegen kunnen komen, zonder elkaar een haat-blik toe te werpen.
Bill sluit het fotoboek. Als ze die schoenen nooit gekregen had zou het waarschijnlijk nog goed zijn. Ze zou zich niet gaan ergeren omdat ze niet wist van wie ze de schoenen gekregen had.
Daar kon ze altijd al slecht tegen, dingen niet weten. Ze wou altijd alles tot op de bodem weten. Soms een goede eigenschap, soms kan het je ook tegenwerken. Vooral dat laatste heeft ze gemerkt.
Het ging slechter met haar, bergafwaarts. Bill wou haar helpen. Hij wou zijn beste vriendinnetje niet verliezen vanwege die schoenen die ze gekregen had van een onbekende, want daar begon het mee. Daarna wou ze hem niet meer geloven en beetje bij beetje brokkelde hun vriendschap af.
Met zijn vinger gaat hij over een foto van vroeger. 3 peuters die met elkaar spelen in de tuin. Een traan rolt over zijn wang.

Hij mist haar, maar hij zal haar nooit meer terug krijgen.