#67.

Haar mond zakte open terwijl haar ogen over me gleden. Zo had ik waarschijnlijk ook gekeken in haar plaats. Haar ogen bleven net iets langer dan een seconde kleven aan mijn hand die omsloten was door die van haar zoon. “Goede middag mam!” Tom’s wijde armen kwamen rond haar nek terecht. Het ijs was in ieder geval gebroken door zijn overenthousiaste actie. De vrouw was overduidelijk geschrokken. Ik had bijna medelijden met haar en uiteindelijk ook wel met mezelf. “Dag Tom, dag Bill. Wat een verrassing. Ik schrok me haast dood.” Uit de manier van handelen kon ik afleiden dat het een lieve vrouw was, althans ze zag er niet kil en kordaat uit. “Het spijt me mam, maar het leek beter dat we je deze keer niet verwittigden”, zei Bill terwijl zijn hoofd een zachte zijbeweging maakte in mijn richting. Haar ogen schoten terug naar mij. Ik werd ongemakkelijk van deze situatie. “En ik zie waarom”, antwoordde ze. Er verscheen een zuinige glimlach op haar gezicht en ik was er net erg zeker van hoe ik dat moest opvatten. Bill’s wenkbrauw schoot de lucht in. “Wat voor oordeel heb je nu al op voorhand geveld?” “Nee, niks hoor.” Haar hoofd bewoog hevig geen en weer. “Je ziet er nog mooier uit in het echt meisje.” Ik knikte beleefd, nog steeds niet uitgemaakt of het een verstandige keuze zou zijn om ook maar iets te zeggen. “Alsjeblieft, kom binnen”, zei ze en ze gebaarde dat we binnen moesten komen. Tom porde in mijn rug, waardoor ik niet anders kon dan als eerste naar binnen gaan.