Because you were/are special to us/me (ftsk) 32

Als we thuiskomen beginnen we meteen te koken. Tegen de tijd dat mijn ouders thuis zijn is het bijna klaar. "Hmm, het ruikt hier lekker. Wat zijn jullie aan het doen?" Mijn vader komt nieuwsgierig de kamer binnen. "Mia! Ze zijn aan het koken! Bel de brandweer voor het huis in vlammen opgaat!" roept mijn vader. Ik geef hem een klap op zijn arm. "Héhé, ik vraag je moeder meteen de politie te bellen om je aan te geven voor kindermishandeling hè." zegt hij serieus. "Papa, je bent geen kind meer." lach ik hem uit. "Je mag daar niet mee lachen, ik ben mentaal nog maar 5 jaar hoor." Hij houdt zijn gezicht nog steeds in de plooi, ik vraag me af waar hij dat geleerd heeft. "Je weet wat ze zeggen hè, zelfkennis is het begin van alle wijsheid." lach ik. "Ga nu maar gewoon naar de woonkamer, kijk wat tv, praat wat met mama, binnen 10 minuten is het eten klaar." Mijn vader knikt en loopt de keuken weer uit. "Wat riep hij naar je moeder?" vraagt Kyle meteen als mijn vader de keuken uit is. "Hij maakte een grapje,dat ze de brandweer moest bellen voor we het huis lieten opgaan in vlammen." leg ik hem uit. "Dan redt ik je van de vlammen." zegt hij breedlachend. "Zo heb ik het graag. Ik hou van je." Hij legt een arm rond mijn middel en kust me.

"Mevrouw, meneer, het eten is klaar." zegt Kyle 10 minuten later tegen mijn ouders in het Nederlands. Op die zin heeft hij de volle 10 minuten staan oefenen om ze zo goed mogelijk uit te spreken. Van in de keuken kijk ik toe hoe hun gezichten wegdraaien van de tv en dan verbaasd naar Kyle kijken. Uiteindelijk staan ze op en volgen Kyle. Vlug loop ik naar de oven zodat het niet zou opvallen dat ik hen gezien heb. "Betrapt" fluistert Kyle in mijn oor als mijn ouders aan tafel zitten en hij de schotel uit de oven neemt. Ik schuif samen met hem aan tafel. Iedereen schept op en begint te eten. Tijdens het eten is het stil, het enige geluid dat je hoort zijn vorken en messen die over de borden schuiven. Hij kijkt me verdrietig aan, hij voelt zich gekwetst omdat hij zo gehoopt had dat door een etentje mijn moeder weer wat vertrouwen zou krijgen in hem. "Het was lekker." laat mijn vader weten aan Kyle in het Engels. "Dankje." bedankt Kyle hem. Mijn moeder wil meteen van tafel gaan als iedereen zijn bord leeg is. "We hebben nog dessert gemaakt." zeg ik snel. Ze zet haar terug neer en kijkt met een chagrijnig gezicht. "Mama, alsjeblieft, hij heeft er zo zijn werk van gemaakt en het lijkt erop dat je hem nog steeds niet hoeft. Wat heeft hij je toch misdaan? Zeg hem nu gewoon dat je het lekker vond, het is al erg genoeg dat hij zich gekwetst voelt dat je niets tegen hem zegt." Ik kijk haar smekend aan. "Ik heb niets tegen hem op zich. Het is gewoon dat hij erin slaagt je op te vrolijken als hij er is en je weer verdrietig bent als hij weg is. Hij laat je lijden, als hij een beetje verstand onder dat lelijke geblondeerde haar zou hebben dan zou hij het gewoon op vrienden houden. Je kan hem beter dat zeggen dan dat ik hem ga vertellen dat ik het eten overheerlijk vond!" Ik kijk toe met grote ogen hoe mijn moeder haar dessert uit Kyles handen grist en ermee wegloopt naar boven. "Euhm, ik denk dat ik beter naar boven ga." Ook mijn vader neemt zijn dessert en loopt mijn moeder achterna. "Dit lijkt me niet echt goed. Wat is er gebeurd?" Vol ongeloof kijk ik naar de deur. Is dit nu echt gebeurd? Kyle komt naast me zitten en legt een arm rond mij. "Ella, wat is er gebeurd?" Ella is mijn bijnaam, eigenlijk is Kyle de enige die hem gebruikt. "Kyle, ik hou echt zielsveel van je. Echt waar." Kyle kijkt me onbegrijpend aan. "Ella, wat is er gebeurd? Heb je een jongen ontmoet?" vraagt hij bang. "Nee, Kyle, ik heb geen jongen ontmoet." stel ik hem gerust. "Wat heeft je moeder gezegd?" Zijn arm trekt hij terug en hij kijkt me afwachtend aan. "Ze wil... dat w...we... dat we... dat we uit mekaa... ze vindt dat...omdat...blij...droevig." Huilend probeer ik uit mijn woorden te geraken. Door alles wat ze gezegd heeft zal ze niet alleen Kyle kwetsen maar heeft ze ook mij gekwetst. Kyle is niet dom, helemaal niet. Hoe kan ze zoiets zeggen? "Laat maar, ik heb het door. Ze vindt dat ik je niet gelukkig kan maken en wil dat we uit elkaar gaan. Ella, enkel als jij het daarmee eens bent dan is het over tussen ons." Ik schud hevig mijn hoofd. "Nee, Kyle, alsjeblieft, laat me niet achter je. Ik hou zoveel van je." smeek ik hem. "Ik hou ook van jou..." Hij zucht. "Niet dat ik het erg vindt, in tegendeel, ik ben juist blij dat je zoveel zegt dat je van mij houdt maar het maakt me een beetje ongerust. Ik bedoel, ik heb je nooit zoveel in de zomervakantie horen zeggen dat je van mij houdt. Is er nog iets dat ik misschien niet weet?" Ik kijk hem schuldig aan. "Ik overdrijf een beetje als ik een mail van jou krijg in mijn reactie. Ik denk dat het daarom is dat mijn moeder het niet zo heeft voor onze relatie." Hij kijkt me nog steeds een beetje raar aan. "Elke keer als ik een mail van jou krijg of je op msn spreek dan huil ik alsof er wereldschokkend nieuws bekend gemaakt is." leg ik stil uit. "Ik durfde het je niet te zeggen omdat ik er van overtuigd ben dat ik weer gewoon overdrijf en dat jij dat ook zal vinden en me dan uiteindelijk dumpt omdat ik zo een overgevoelig meisje ben." zeg ik zo mogelijk nog stiller. Ik word van mijn stoel getrokken op Kyles schoot. "Héhéhé, je bent een vrouw, vrouwen zijn nu eenmaal gevoelig, zeker als het op liefde aankomt, denk ik toch. Eigenlijk ben ik een beetje vereerd dat je huilt telkens als je een teken van leven krijgt van mij. Binnen enkele jaren kunnen we samen gaan wonen en dan zie je me zoveel je wil. Dan hoef je niet meer te huilen om mij. Ik hou van je en dat zal nooit veranderen. Ik heb je hart gewonnen en ik geef het echt nooit meer weg." Hij houdt me dicht tegen hem en wiegt me heen en weer terwijl hij troostend over mijn rug wrijft. "Because you are special to me." fluistert hij nog. Ik sla mijn armen rond zijn middel en hou hem zo goed mogelijk vast. "Je bent nog lang niet van me af hoor."verzekert hij me.