Because you were/are special to us/me (ftsk) 31

"Ik droom hè?" Hij schudt zijn hoofd. "Je droomt helemaal niet." verzekert hij me. Ik vlieg hem in zijn armen, als ik me realiseer dat ik hij echt voor mijn deur staat begin ik te huilen. "Ik heb je zo hard gemist." fluister ik. "Ik heb je ook gemist." fluistert hij terug. "Elisa, wie is er?" vraagt mijn vader van boven aan de trap. "Het is Kyle." laat ik hem weten. "Oh." Het lijkt erop dat mijn vader ineens klaar wakker is. Hij komt de trap afgestormd en laat Kyle binnenkomen met mij nog steeds in zijn armen. Als ik wist dat ik hem voor altijd bij mij zou kunnen houden door hem vast te houden, dan laat ik hem nooit meer los. En dan bedoel ik echt nooit meer.

"Je zult wel moe zijn. Ga maar naar boven, je zal je slaap goed kunnen gebruiken. Je ziet er moe uit." Kyle bedankt mijn vader en gaat, met mij nog steeds in zijn armen, naar boven. "Je kan hier slapen. Ik heb het bed net opgemaakt." beveelt mijn moeder aan Kyle en loopt chagrijnig weer naar haar bed. "Zet me maar neer." fluister ik. Hij zet me neer en neemt mijn hand. "Kom maar mee naar mijn kamer. Mijn moeder heeft blijkbaar nog steeds een beetje last." Ik trek hem mee naar mijn kamer. "Ben je zeker dat dit niet gaat maken dat ze nog bozer zal worden?" vraagt hij onzeker. "Laat ze gewoon. Mijn vader praat haar wel om. Hij weet wel beter." Kyle haalt zijn schouders op en samen gaan we in mijn bed liggen. "Ik hou van je, Kyle" Ik leg mijn hoofd op zijn borstkas, voel hoe hij nog een arm rond mij slaat en hoor hem nog 'ik hou ook van jou' zeggen en dan val ik in slaap.

's Ochtends word ik wakker gekust. "Hey Doornroosje." lacht Kyle. Ik wrijf mijn ogen uit en glimlach. "Goedemorgen, prins op het witte paard." Hij lacht en kust me opnieuw. "Kan je niet de rest van je leven hier bij mij blijven liggen?" vraag ik met een pruillip. "Het spijt me, dat gaat niet. Ik moet weer naar Amerika binnen een week, concerten spelen, de jongens op hun zenuwen werken en nog zoveel meer. Trouwens, je hebt me altijd bij je." Bij dat laatste kijk ik hem onbegrijpend aan. "In je hart." Ik lach, kus hem en zeg voor de tweede keer dat ik van hem hou. "Ik heb zo zitten denken, misschien kunnen we samen eten maken deze avond. Op die manier kom ik misschien als een goede jongen over bij je moeder en dan zitten we gezellig allemaal samen aan tafel." stelt hij na een stilte voor. "Goed idee. Ik ben het meer dan zat dat mijn moeder zo slecht over je denkt. Je bent zo lief, perfect, schattig, mooi en nog zoveel meer waar ik niet kan opkomen. Ze kan toch niet boos op je blijven." Er verschijnt een glimlach op zijn gezicht. Hij legt een arm rond mij, wrijft eens door mijn haar en geeft dan een kus op mijn hoofd. "Ik hou van je Kyle" Opnieuw geeft hij me een kus. "Zullen we naar beneden gaan? Het is ondertussen al bijna 4 uur." Samen gaan we naar beneden.

Na iets gegeten te hebben gaan we in de kookboeken opzoek naar een lekker gerecht. Eens we dat gevonden hebben zoeken we de ingrediënten die we nodig hebben. Na een kwartier blijkt al gauw dat we naar de winkel moeten gaan.

Na een tijdje rijden komen we in de winkel aan. Al snel vinden we alles wat we nodig hebben en pakken hier en daar nog iets extra mee om een dessert te kunnen maken. Als we afgerekend hebben en buiten zijn vraagt Kyle me in het karretje te gaan zitten. Ik doe maar gewoon wat hij me vraagt, natuurlijk heb ik door dat hij me zo naar de auto zal duwen. Tegen dat we aan de auto zijn kijken alle mensen ons raar, boos of geïrriteerd aan. "De mensen kijken." lach ik. "En dan. Je moet van het leven genieten en veel plezier maken. Als je dat niet doet heb je niets aan het leven." lacht hij terwijl hij me weer uit het karretje trekt. "Ik hou van je." Hij knuffelt me eens. "Ik hou ook van jou. Kom, dan gaan we naar huis." We zetten samen het karretje weg en huppelen hand in hand naar de auto.