12. Dream Hotel

De vele trappen ophollen zat er voor jou nu niet in. Godzijdank had dit hotel een lift! Taylor duwde je rolstoel over de drempel bij de ingang en alle blikken waren meteen op jullie gericht. “Hoi.” Piepte je beschaamd tegen de receptioniste. De receptioniste was een nette vrouw van eind twintig die haar haar altijd perfect in een knotje had zitten en geen enkel vouwtje in haar kleren had. Haar ogen puilden zowat uit toen ze jou met Taylor zag. “Mag ik u vragen wat er is gebeurd, jongedame?” vroeg ze je beleefd. “Uhm…” Je werd rood. “Ongelukje in de stad. Ik heb mijn been gebroken.” De receptioniste keek je fronsend aan. “Vervelend.” Zei ze, maar dat kwam niet zo gemeend over, want daarna richtte ze haar blik meteen op Taylor. “En wie bent u? Ik kan me nog herinneren dat deze dame,” ze knikte naar jou, “alleen was samen met haar vriendin. Dat klopt toch?” “Ja.” Bevestigde je. Je wist niet helemaal welke kant ze nou op wilde. Taylor stak galant zijn hand uit. “Taylor Lautner.” De receptioniste wist even niet waar ze moest kijken en schudde toen zijn hand. Ah, nu begreep je het. “Eh, hallo. Welkom. Bent u alleen te gast of..?” Taylor schudde zijn hoofd. “Nee, danku, ik kom alleen hierheen om haar te helpen.” Hij klopte op je schouder. Zelfs na een hele minuut kon je de plek waar Taylor zijn hand had neergelegd nog voelen branden. “Nou, vooruit dan.” Zei de receptioniste, nog steeds wat in verlegenheid gebracht omdat er een heuse beroemdheid haar hotel binnen kwam wandelen. Dat zag je nou niet iedere dag, zelfs niet in New York. “Goedendag.” Zei Taylor, en hij duwde je verder de gang in. Je voelde de blikken priemen in je rug, maar Taylor had zo te zien nergens last van. Een tijdje luisterde je naar de banden van de rolstoel die over het zachte tapijt rolden. Hoezee, daar was voor de tweede keer deze dag een lift in zicht!