Lost in thoughts

Liza staarde in gedachten verzonken naar het plafond. In haar hoofd speelde het verhaal van Silas zich af als een film. De storm, het mes, het bloed...
Ze huiverde. Dat hij mensen vermoordde was al 1 ding, maar dat hij uit 17de eeuw kwam en dat hij dan daarbovenop een soort van mensenetende demon was.
Dat alles was met een klap op haar afgekomen. Geen waarschuwing en meteen alles in 1 keer. Stel je trouwens voor dat er nog meer was!
Lastig trauma om te verwerken.
Liza greep haar donsdeken stevig vast en trok het op tot aan haar neus. Silas was leuk maar ze Liza voelde zich niet langer op haar gemak. Durfde ze wel nog naar hem toe te gaan. Zou hij haar dan vermoorden? En waarom heeft hij tot nu toe niemand vermoord en leeggedronken? Of misschien...
Een nieuwe rilling scheerde over Liza's ruggengraat.
Stel je voor dat hij wél al iemand...
Liza durfde het haast niet te denken.
Was het eigenlijke nog wel veilig om met Silas op te trekken? Pa had haar altijd gezegd bij slechte jongen weg te blijven. Ze had nooit gedacht dat hij ooit gelijk zou krijgen.
Maar stel je eens voor dat Siles haar wilde hebben?
Nee, Silas was aardig en had al meer dan genoeg kansen gehad om haar de keel over te snijden. Hij zou het vast niet bewust doen.
Maar stel nu dat hij het onbewust doet!, schreeuwde een stemmetje in haar hoofd.
Ja, stel. Stel dat hij een woede-aanval kreeg. Ze hadden al eens fikse ruzie gekregen een 2de keer kon best nog komen. Stel nu dat dat zou gebeuren, zou had dan uit woede...
Nee, niet aan denken! Wacht, wat was dat? Tikte er nu iemand tegen de ruit?
Liza spong uit bed en rende als een gek naar haar raam. Niemand te zien. Vast haar verbeelding. Maar...
Nee! Niet aan denken! Hij gaat heus niet midden in de nacht je komen kidnappen, of wel soms?
Godverdomme, Liza! Je word paranoïde!
Niet aan denken, niet aan denken, niet aan denken!
'Liza!'
'Aaaaaaaaaah!'
'Liza, wat ben je daar aan het doen?'
Oef, het was haar vader maar.
'N-niks hoor, kan gewoon niet slapen.'
'Zeker?'
'Zeker!'
Liza zuchtte en ging op de rand ven haar bed zitten.
'Damn,' piepte ze in zichzelf. 'Je hyperventileert alleen maar. Er is niets aan de hand.'
Ze kreeg zichzelf weer onder controle.
'Je bent gewoon een beetje... stressy vanwege dat verhaal. Hij gaat je heus niet vermoorden hoor. En als hij dat echt wilde had hij het al lang gedaan? En hij heeft spijt van wat er is gebeurd. Hij zal het echt niet nog een keer doen.'
Opgelucht haalde Liza adem. Ze was weer volledig rustig en kalm. Ze kon weer helder nadenken.
'Ook al doet hij me niets, het is beter dat ik niet te veel met hem omga. Het kan gevaarlijk worden, misschien voor mij en misschien zelfs voor anderen. Nee, ik mag geen mensen betrekken bij mij probleem, het is niet eens mijn probleem. Er mogen gewoon geen onschuldige slachtoffers vallen omdat ik zo nodig met een demon moet omgaan. Ik verbreek gewoon alle contacten met hem. Hij red het wel zonder mij. Hij is tenslotte al 517 jaar oud.'
Ja, morgen zou ze het hem zeggen;
"Silas, ik wil niets meer met je te maken hebben!"

Even voor mijn lieve lezers/ Silasfans;
Nee, hij is niet gay,
maar bi (dus waag je kans)
En nog even over mijn vorig hoofdstuk: 20 mensen hebben dat hoofdstuk gelezen en maar 7 reacties!?
Gemeen >.<