*37

Christine POV.

Ik deed de deur wat verder open en schrok me dood! Er lag een plas bloed in de gang. Ik volgde het spoor en kwam in de keuken uit. “Papa!” riep ik geschrokken en ik knielde naast hem neer. Overal zaten krassen en sneeën. Ik voelde aan zijn pols en merkte dat hij nog maar een lichte hartslag had. Snel een ambulance bellen! Ik zag dat papa zijn telefoon in zijn handen had dus die griste ik eruit. Ik typte snel het alarm nummer in. Er werd opgenomen en voordat er iets gezegd kon worden begon ik al te praten. “Ja, mijn vader is zwaargewond, hij heeft nog maar een lichte hartslag.” Zei ik snel. “Waar woont u? Dan komen we er zo snel mogelijk aan!” zei de vrouw. Ik gaf het adres door en hing daarna op. Als ze maar opschieten! Waarom had papa trouwens zijn telefoon in zijn handen? Ik ging naar de laatste oproepen en zag dat hij mij geprobeerd had te bellen. Fijn! Als Sasja gewoon mijn telefoon heel had gehouden had ik kunnen opnemen en was papa nu al lang in het ziekenhuis! Nou ja, niet aan denken. Dat zijn zorgen voor later! Ik besloot om Elena en Billy maar te bellen, wat steun kan ik nu wel gebruiken. Ik zocht het nummer van Elena op en hoopte dat ze zou opnemen. “Met Elena.” Zei ze. “Ja met Christine.” Zei ik zacht. “Christine wat is er?” vroeg ze. “Het is papa.” Zei ik en toen voelde ik de tranen over mijn wangen stromen. “Wat is er met je vader?” vroeg Elena geschrokken. “Hij.. Hij..” snikte ik maar ik kreeg de woorden niet uit mijn mond. “Wacht, we komen er zo snel mogelijk aan.” Zei Elena en ze hing op. Ik ging naast papa zitten en streelde over zijn wang. “Papa alsjeblieft, hou vol!” snikte ik.

“Christine wat is er. OH MIJN GOD!” hoorde ik in de gang en een paar seconden daarna stormden Elena en Jacob binnen. “Wat is er gebeurd?” vroeg Elena terwijl ze bezorgd naar papa keek. “Geen idee, ik was niet thuis toen het gebeurde.” Snikte ik. “Waar was je dan wel, op school?” vroeg Elena. “Nee, ik zat in Port Angles.” Mompelde ik. Elena en Jacob keken me verbaasd aan en ik haalde mijn schouders op. “Nou ja, het maakt ook niet uit. Heb je de ambulance al gebeld?” vroeg Elena. “Ja ze kunnen hier elk moment zijn.” Mompelde ik. “Was je met Embry in Port Angles?” vroeg Jacob en hij sprak de naam van Embry heel vies uit. “Nee, met Sasja. Je hoeft niet te denken dat alleen Embry een slechte invloed op me heeft.” Zei ik boos en ik keek hem niet aan. “Jongens, het is nu geen tijd om ruzie te gaan maken ofzo. Dat doen jullie maar lekker een andere keer.” Zei Elena en ze keek ons waarschuwend aan. “Ja mam.” Mompelde Jacob. En ik, ik deed niks. Ik staarde naar papa. Die rot ambulance moet opschieten!