Because you were/are special to us/me (ftsk) 30

Het is Kerstmis, elke keer als ik 's avonds thuiskom van mijn werk neem ik de trui van Kyle uit mijn kast en loop er de rest van de dag mee rond.Kyle heb ik enkele keren gesproken op msn, we hebben elkaar nog gezien via de webcam, hij stuurt bijna dagelijks een mailtje,... Natuurlijk is het moeilijk op msn praten omdat er een tijdsverschil is van 7 uur en overdag moet ik werken. Telkens als Kyle online is of hij een mail stuurt begin ik te huilen. Ik begin langzaam aan te denken dat ik overdrijf, dat ik te sentimenteel ben. Ik wil er wel eens met Kyle over praten om te weten of hij vindt dat ik overdrijf of niet maar ik zou helemaal niet weten hoe ik daar moet aan beginnen. Op dit moment zou ik willen dat hij bij me was. Mijn moeder is nog steeds boos op Kyle en verdraagt het helemaal niet dat we samen zijn. Ze probeert hem zoveel mogelijk uit mijn hoofd te praten maar dan is er mijn vader die er tegen ingaat.

"Heeft hij je weer opnieuw ongelukkig gemaakt!? Die jongen komt hier niet meer binnen, ik ben het beu je telkens te zien huilen! Ik had hem vorig jaar hoger op dan dit! Hij stelt me wel heel erg teleur!" roept mijn moeder boos. "Mama, hij stuurde me gewoon een mail om te zeggen dat alles goed met hem gaat en een zalige kerst te wensen aan ons allemaal. Hij kwetst me helemaal niet, ik vind het gewoon zo erg dat hij niet gewoon bij mij kan zijn." antwoord ik meteen. "Laat die jongen toch gewoon achter je, je gaat er helemaal aan kapot!" blijft mijn moeder doorgaan voor de zoveelste keer. "Mia, stop er nu gewoon mee. Ze houdt van hem, ze slagen er hun samen wel door. Die jongen is zo lief met haar, anders zouden ze nooit zo close zijn." verdedigt hij me en komt bij mij staan. Hij knuffelt me eens. Mijn moeder kijkt ons minachtend aan. "Komaan Mia, het is Kerstmis. Wees nou toch eens vriendelijk tegen haar. Je zou Kyle trouwens een kans geven maar daar heb ik nog niet veel van gezien. Scheelt er iets?" Mijn moeder kijkt schuldbewust. "Oké, oké, ik geef hem een kans en jullie relatie ook. Je hebt geluk dat je vader er zo achter staat." Na dat gezegd te hebben gaat ze naar de keuken. "Alles komt wel in orde, geef haar wat tijd." Ik knik. "Ik ga naar mijn kamer. Als je me nodig hebt kom je me maar halen." Mijn vader knikt en laat me gaan.

'Wanneer zie ik Kyle terug?', 'Kan ik volgend jaar wel op vakantie naar Texas sinds ik nog maar net werk heb?', 'Wat is hij nu aan het doen?', 'Zou hij mijn bandje nog steeds rond zijn pols hebben? Het was mijn 'persoonlijke geluksbrenger', zou hij nog van me houden?' Zoveel vragen die rondspoken in mijn hoofd. 'Hij zei dat hij van me hield dus dan houdt hij nog van mij' bedenk ik dan. "Elisa! Kom je naar beneden, de familie is er?" hoor ik van beneden geroepen worden. Dan pas besef ik dat ik me nog niet omgekleed heb. Ik neem snel mijn nieuw kleedje voor de feestdagen. 'Was Kyle maar hier.' denk ik nog terwijl ik naar beneden ga. Ik zet vlug een blij gezicht op en ga naar mijn familie.

De hele avond heeft iedereen plezier, er wordt veel gelachen en lekker gegeten. Het feestje duurt tot 5 uur 's ochtends. Als iedereen weg is beginnen mijn ouders en ik alles op te ruimen. Na een uur is eindelijk alles weer een beetje proper en gaan we vermoeid naar boven. Ik neem opnieuw de trui van Kyle en doe hem aan om te slapen. Op een dag als vandaag mis ik hem nog het meeste. Normaal zou ik vandaag aan de tafel naast hem gezeten hebben. Bij die gedachte moet ik bijna huilen. Net als ik in mijn bed lig hoor ik de bel gaan. 'Wie belt er nu om 6.15 uur 's ochtends?' denk ik in mezelf en denk er nog gauw bij dat één van mijn ouders wel naar beneden zal gaan. "Elisa!? Kan jij gaan openen alsjeblieft?" Met een chagrijnig gezicht stap ik mijn bed uit en ga naar beneden. Ik kijk door het raampje wie er staat en doe verbaasd de deur open.