7. Deceiving

"Ik jou ook." stamelde ik terug.
"Weet ik." zei hij, terwijl hij met zijn neus langs mijn kaaklijn ging.
Ik fronste. Dit klopte niet.
Maar hij fluisterde verder: "Ik wil je terug."
Ik voelde een traan opwellen. "Dat... dat kan niet."
Hij stopte. "Wat?" Hij tilde zijn hoofd op een staarde me aan. "Waarom niet? Je kunt toch gewoon terugkomen?"
"Terugkomen?" zei ik geschrokken.
"Ja, naar La Push. Kom terug, Lee-lee."
Ik keek hem verbaasd aan. "En dan? Hoe moet het dan met Em en Drew?"
"Die hoeven het niet te weten." Ik staarde hem aan, en wist dat het helemaal fout was.
Hij hoefde mij helemaal niet, hij wilde me gewoon teruglokken, zoals de rest.
Ik zuchtte. "Sam, zeg me een ding: Heb je dit alleen bedacht, of hebben de anderen je geholpen?" Opeens kwam er een vreemde gedachte bij me op. "Of... Heeft Emily je geholpen!?" Ik voelde hoe ik begon te trillen.
"Nee! Zij weet er niks van!"
Ik staarde hem aan.
"Sam! Klootzak! Denk je nou echt dat je tegen mij kunt liegen!?"
"Leah. Rustig. We willen je allemaal terug oké? Het was niet eens mijn idee! Em heeft het bedacht!"
Ik begon erger te trillen.
"Oh, en jij denkt dat dat beter is!? Wat ben jij een ongelofelijke klootzak! Wat was je van plan!? Mij hierheen lokken, en me dan teleurstellen!? Of was je echt van plan een zogenaamd geheime relatie met me te hebben!? Denk je sowieso dat ik dat écht zou willen!?"
"Je bleef anders net mooi staan!"
"Toen jij me vast had, ja! Maar vijf minuten later zou ik er over nagedacht hebben... en.... en...."
"En dan, Lee-lee?" zei hij overtuigend.
"Hoe durf je me nog zo te noemen!? Klootzak! Rot toch op!"
"Hoeft niet, dat doe jij al."
Ik verstijfde. Het was waar, ik zou weer weggerend zijn, zoals altijd.
"Misschien niet."
Hij glimlachte.
Shit. Dit was zijn plan B geweest, omdat hij wist hoe koppig ik was. Ik zou zeggen dat ik bleef, omdat hij wilde dat ik ging.
De trillingen rolden nu door mijn hele lichaam.
Ik gaf hem een klap in zijn gezicht, draaide me om, en rende weg, voordat ik kon veranderen. Wat een klootzak.