6. Unexpected

Na de afwas waren we weer 'gezellig' bij de rest gaan zitten, en na een paar vruchteloze pogingen om vrolijk te doen zat ik halfdood voor me uit te staren. Ik hield toch niemand voor de gek.
"Leah? Hallo? Le-ah?"
Ik schrok op, ik had totaal niet opgelet. Ik keek naar Sam die me aan zat te staren.
"Ja?"
"Kan ik even met je praten?"
"Ga je gang."
Hij keek me wat ongemakkelijk aan. "Ik bedoel onder vier ogen."
"Oh. Sorry, 'tuurlijk." stamelde ik.
Waarom dit nou weer?
Ik stond in ieder geval niet voor mezelf in als hij me vroeg of ik in La Push wilde blijven.
Sam stond op en ik volgde hem naar de deur.
"We zijn zo terug" zei hij, en hij knipoogde naar Drew en Em.
Eenmaal buiten trok hij me mee het bos in.
"Weet je nog?" zei hij, en hij knikte om zich heen.
Of ik het nog wist? Hoe lang we hier vroeger hadden staan zoenen? Wat dacht hij zelf?
Maar... Waarom zou hij daar over beginnen?
"Weet je het nog?" herhaalde hij, een beetje onzeker, nu.
"ehm... Ja... maar ik weet niet of we aan hetzelfde denken?"
"Ons?" zei hij, en hij pakte mijn gezicht vast.
Ik had me los moeten trekken. Hem een klap moeten geven, misschien. Weg moeten rennen. Dit tegen Em moeten zeggen.
Maar dat kon ik niet. Ik stond verstijfd, niet wetend wat ik moest doen.
Ik wilde zó graag blijven staan, en doen alsof het acht jaar geleden was.
Maar hij kón niet van me houden. Niet zoals vroeger. Hij was ge-imprint. Hij was verdomme váder!
Net toen ik me ervan had overtuigd dat ik hier zo snel mogelijk weg moest, legde hij zijn voorhoofd tegen dat van mij. Ik voelde zijn warme adem tegen mijn gezicht, ik zag zijn ogen van zo dichtbij.
Ik voelde kleine schokjes langs mijn ruggegraat gaan.
Dit was fout, maar het voelde zo goed.
Hij tilde zijn hoofd op, en drukte zachtjes een kusje in de zijkant van mijn nek.
Ik rilde.
"Ik mis je, Lee-lee." fluisterde hij in mijn oor.