The Story of Moon deel 52

“ Ik.. ik.. ik..” er kwam geen ander woord door mijn trillende lippen. Waarom was ik hier eigenlijk mee bezig? Ik kon me geen gedachte meer herinneren. Alleen het vloeiende bloed dat over mijn polsen droop.
“ Wat ik..?” schreeuwde hij. Hij las het briefje super snel.
“ Ben je gek geworden? Dit praten we later wel uit. Je moet hier weg.” Hij griste de steen uit mijn handen en gooide hem zo ver over het bos dat ik heel ver een zachte doffe echo hoorde. Het briefje stopte hij in zijn broekzak en hij tilde me met een arm op. Hij wist dat ik zelf kon rennen, en ik kon dus ook geen reden bedenken waarom hij me niet gewoon liet rennen. Hij is zo boos.. Ik hoorde zijn regelmatige ademhaling, dat als muziek in mijn oren klonk. “ Ik snap niet hoe jij kan denken, dat ik zonder jou zou kunnen leven..” ik hoorde een zachte trilling in zijn stem. “ Een beter leven zonder jou? Wat haal je in je hoofd.” Ik keek naar zijn gezicht, maar hij keek me nog steeds niet aan. Ik wist niet wat ik moest zeggen dus besloot gemeend te zeggen, het simpelste zinnetje dat er is: “ Het spijt me.” Hij schudde vol afkeer zijn hoofd. We waren zo snel in de woonkamer dat ik nauwelijks het verschil tussen buiten en binnen voelde. “ Zo terug..” mompelde hij. Ik zat op onze fluwelen bank en bedacht me hoe normaal deze dag had kunnen zijn. Ik voelde zijn koude vingers op mijn warme huid terwijl hij het verband om mijn polsen wikkelde. De frons in zijn voorhoofd wat zo diep, dat ik me afvroeg of die marmeren huid ooit zou kunnen scheuren. “ is.. dit genoeg?” vroeg ik. “ Ja, ik heb op allemaal sites gekeken.” Hij glimlachte om hoe raar het eigenlijk klonk, maar door onze temperaturen en gewoontes konden wij niet naar dokters. Zijn glimlach verdween als sneeuw voor de zon, hij was klaar met mijn polsen. Hij pakte het briefje uit zijn broekzak en begon hem te lezen, hij ging ook op de bank zitten, maar een eindje van mij weg. Ik zag hem op zijn vrij hand bijten, ik moest er niet aan denken hoeveel pijn hij zou hebben. Terwijl ik daar tijdens mijn zelfmoord missie niet aan had gedacht. Alleen dat hij gelukkig zou zijn. “ Wat dacht je allemaal, op het moment dat je dit schreef?” vroeg hij, en eindelijk keek hij me aan. “ Aan een gelukkiger bestaan voor mij en voor jou.” Zei ik, maar vervolgde: “ Dat is wat ik toen dacht, maar ik snap niet waarom dat in mijn hoofd opkwam. Het is allemaal een grote leugen.” Fluisterde ik. “ Goh..” zei hij sarcastisch. “ Beter leven voor mij? Ik kan niet zonder jou Moon!” schreeuwde hij, zijn hand zat onder het bloed door het peinzende gebijt in zijn hand toen hij mijn briefje aan het lezen was. “ Hoe.. kan ik ooit verder leven? Als ik me er steeds zorgen over moet maken dat jij aan je leven een einde maakt?” ik zag de pijn in zijn ogen. Ik hield het niet meer. “ Dan laat ik je met rust, voorgoed.” Ik probeerde mijn hysterische snik te smoren, om het niet dramatisch te laten klinken. Ik stond op, keek hem nog een keer aan en liep naar boven, naar de slaap kamer.
Ik was net bezig met het inpakken van mijn jeans, toen ik een koude hand op mijn onderarm voelde. “ Ik laat je niet gaan. “ zei hij.
“ Dat doe je wel.” Zei ik en liep naar de kast, pakte mijn truien en stopte het in de koffer.
“Snap je het dan niet?” vroeg hij. Ik hoorde iets raars en keek naar hem op. Er glinsterde een traan over zijn wang, maar voor hij van zijn kin afdrupte liet ik hem op mijn vinger glijden en legde mijn vinger tegen mijn wang. Ik ademde diep in en sloot mijn ogen. Hij kan toch geen emotie tonen? Mijn ogen openden zich. “ Wat is dit?” vroeg ik. Hij glimlachte door zijn tranen heen. “ Dat vampiers niet kunnen huilen, is niet waar. Als ze echt pijn hebben, of verdriet dan lukt het.” “ Wat bezielt mij?” vroeg ik meer aan mezelf dan aan hem. “ Ik kan niet zonder je..” fluisterde ik. En ook bij mij begonnen de tranen over mijn gezicht te lopen. “ Ik hou zo veel van je..” “.. maar je pijn moet je opzij kunnen zetten. Om de ander een gelukkig leven te laten lijden..” fluisterde ik. Ik liet mijn riemen de koffer inglijden. Aron begrijp het niet. Hij hield zijn hoofd schuin en keek me niet-begrijpend aan. Ik waagde om in zijn ogen te kijken, en was vreselijk. Ik zag het besef door zijn gezicht druipen. De fronzen tussen zijn wenkbrauwen, zijn trillende handen, de tranen die omhoog kwamen. Hij sloeg zijn armen om me heen en begroef zijn gezicht in mijn nek. “ Blijf bij me.” Fluisterde hij. Ik rook zijn heerlijke geur. Ik was laf, maar ik besloot het toch te zeggen. “ Oke.” Hij haalde zijn gezicht uit mijn natte nek en bekeek me van een afstandje. “ Ik hou van je.” “ Ik hou van je.” Herhaalde ik. Hij zuchtte en gaf me een zachte kus op mijn lippen.