Because you were/are special to us/me (ftsk) 29

De dagen vliegen voorbij en al gauw moeten de jongens weer naar Amerika vertrekken. Kyle en ik zijn alleen op mijn kamer. "Ik wil niet vertrekken." jammert Kyle terwijl hij me knuffelt. "Ik wil ook niet dat je vertrekt." Caleb komt de kamer binnen. "GROEPSKNUFFEL!" roept hij luid uit en knuffelt mij ook. Ik zit geplet tussen Kyle en Caleb. Enkele seconden later horen we de andere jongens de trap oplopen. "GROEPSKNUFFEL!" roepen ook zij. Nu zit ik geplet tussen 6 jongens en krijg nog amper lucht. "Geen... lucht." zeg ik een beetje overdreven. De jongens laten meteen los. "Als jullie knuffelen dan doen jullie het een beetje te goed." lach ik. "Beter te goed dan te slecht hoor." antwoordt Kent. "Je hebt een punt." Het blijft een tijdje stil. "Ik wil eigenlijk geen afscheid nemen van jullie. Met jullie is het leven zoveel leuker." beken ik. "Wij willen je hier ook niet achterlaten. Met jou valt er altijd wel iets te beleven. Ik ben alleen bang dat het tijd wordt dat we naar de luchthaven gaan." bekent Jonathan. Mijn stemming die voor even weer op enthousiast stond is nu weer gedaald naar verdriet. Ik laat mijn hoofd hangen en voel hoe Kyle zijn arm rond mijn middel slaat en me naar zich toe trekt. "We staan hier sneller dan je denkt opnieuw." belooft hij. "We laten jullie nog wel even alleen. Binnen een kwartier vertrekken we." besluit Austin. Samen met Kent, Jonathan, Caleb en Marc verlaat hij de kamer.

Een uur later staan we in de luchthaven te wachten tot ze hun vliegtuig in moeten stappen. "Hebben jullie mijn trui nog gezien?" vraagt Kyle ineens. "Je moet wel een beter op je spullen letten hoor Kyle. Je gaat nog eens je hoofd vergeten." zegt Marc. "Serieus, ik had daarstraks mijn rode trui nog over mijn schouder gelegd voor we vertrokken." reageert hij. "Misschien ligt hij nog bij mij thuis. Als je wil stuur ik hem op met de post, dan heb je hem meteen." stel ik voor. "Als hij nog bij jou thuis ligt, laat het me dan weten in mail of op msn. Je hoeft hem niet op te sturen. Op die manier heb je nog iets van mij voor als je je alleen voelt." Hij knuffelt me nog eens. Ik begin meteen een bandje los te prutsen aan mijn linker pols. "Wat ben je aan het doen?" vragen Caleb en Kyle. "Ik wil Kyle ook iets geven dat hij aan mij kan denken als hij zich alleen voelt." leg ik hen uit. Ik pruts er nog steeds aan maar er lijkt maar geen beweging in die knoop te komen. "Zal ik je helpen?" vraagt Kyle met een klein lachje. "Als je dat zou willen doen." Kyle begint er wat aan te prutsen en krijgt het net los wanneer ze naar hun vliegtuig moeten vertrekken. "Hier, doe het snel rond mijn pols, we moeten naar ons vliegtuig." Ik neem snel het bandje over van Kyle en knoop het rond zijn pols. "Tot binnenkort." Hij kust me, ik krijg een knuffel van al de jongens en daarna vertrekken ze. Huilend zwaai ik nog eens naar hen tot ze uit het zicht verdwenen zijn.

Thuis aangekomen speur ik meteen het hele huis af op zoek naar Kyles trui. Beneden is hij nergens te vinden dus loop ik snel naar boven.In de logeerkamer is hij ook nergens te vinden. Dan bedenk ik me dat hij hem nog op zijn schouder had toen we in mijn kamer waren en daarna niet meer. Zoals ik hoopte ligt hij op mijn bed. Ik neem een kleerhanger uit mijn kast en hang zijn trui erover, daarna hang ik hem in mijn kast. Ik zet mijn computer aan en stuur meteen een mailtje dat hij zijn trui bij mij heeft achter gelaten.

Sinds ik afgestudeerd ben heb ik nog steeds niet gezocht naar een job dus daar maak ik werk van. Ik verveel me toch en heb niets te doen. De jongens zijn nog lang niet in Amerika en zullen waarschijnlijk eerst hun familie willen zien en uitpakken. Ik vind meteen een paar interessante aanbiedingen dus begin ik meteen sollicitatiebrieven ten schrijven. De eerste weken hoor ik niets maar dan komen de antwoorden dat ik op sollicitatiegesprek mag. Na een week heb ik werk, ik mag de boekhouding doen van een bedrijf in de buurt.