5. Lame excuses

Een half uur later belde Emily op of we bij haar en Sam wilden komen eten voor de vergadering, en Seth had al 'ja' gezegd voor ik kon protesteren.
"Ik vermoord je nog een keer." mompelde ik, terwijl Seth aanbelde.
"Kom op, Leah. Een beetje nep-enthousiasme, graag." Ik zette mijn grootste plastic glimlach op en keek naar de deur. "Oké, nu ben je nog enger dan normaal."
Ik gaf hem een por in zijn zij, en keek iets normaler.
Toen werd er open gedaan, door, omdat de wereld mij nou eenmaal haatte, Drew.
Ik vermeed zijn blik zo onopvallend mogelijk, terwijl Seth en mijn moeder vrolijk begonnen te ratelen. Emily kwam aanlopen en liet ons naar binnen.
Tijdens het eten probeerde ik me zo veel mogelijk op het eten te concentreren, met het slappe excuus dat ik als wolf nooit echt eten kreeg.
Na het eten vroeg Em of ik haar wilde helpen met afwassen, en omdat ik geen seconde langer bij Sam en Drew in de kamer wilde zijn, volgde ik haar naar de keuken.
"Fijn dat je even wil helpen." zei Emily, terwijl ze de kraan open zette.
Ik schudde mijn hoofd. "Em, serieus, wat wil je zeggen?" zei ik, terwijl ik een bord pakte en begon af te wassen.
"Hoezo zou ik iets willen zeggen?"
Ik zuchtte. "We praten al bijna acht jaar niet meer normaal met elkaar, en jij wil zeggen dat je opeens zin kreeg om met me te gaan afwassen? Kom op, Em, ik ken je langer dan vandaag."
"Oké, je hebt een punt."
"Dus...?"
"Ik wou zeggen dat het me spijt."
Ik fronste. "Wat spijt je?"
"Alles. Sam en zo."
Ik liet het bord bijna vallen. "Hoe bedoel je dat het je spijt!?" riep ik.
Had ze spijt dat ze wat met Sam had!? Wilde ze hem niet meer!? Zou ze het hem aan doen om hem te dumpen? Terwijl hij op haar ge-imprint was!? En, had ze mij door dit alles heen laten gaan, voor niks?
"Sssst. Lee, stil! Niet iedereen hoeft het te horen."
Ik begon te trillen. "Waar. Heb. Je. Spijt. Van.?" vroeg ik, op elk woord nadruk leggend.
Ik kon niet veranderen, niet hier in huis. Ik zou haar vermoorden.
Maar als ze Sam echt wilde dumpen...
"Dat ik er zó op ingegaan ben. Dat ik het niet wat... ik weet het niet, aardiger heb gedaan. Minder pijnlijk voor jou. Als ik kijk naar alles wat je hebt moeten meemaken, dan, dan..."
"Het is al goed." mompelde ik, en ik concentreerde me weer op het bord.
"Nee, het is niet goed. Anders zou je niet al zes jaar lang door the middle of nowhere achter een stel vamps aanrennen."
"Laat ik het anders zeggen: ik heb jullie vergeven. Ik snap dat Sam ge..." ik rilde even, het was nog steeds moeilijk om dit te zeggen. "ge-imprint op je is. En dat jij er daarom niks aan kunt doen."
"Maar je bent er nooit over heen gekomen." zei ze.
"Wie zegt dat? Misschien jaag ik wel graag op bloedzuigers."
"En misschien ken ik jou ook langer dan vandaag."
"Ik red me wel, oké?"
Ze zuchtte. "Kun je niet gewoon thuiskomen?"
"Ik ben toch thuis?" zei ik, ook al wist ik best wat ze bedoelde.
"Leah, even serieus."
"Nee. Ik kom niet in La Push wonen."
"Zeg je dat omdat ik het vraag?"
"Nee, dat zeg ik omdat ik dat ook tegen Jake en Ma en Seth heb gezegd." Ik keek naar het bord dat ik nog steeds aan het poetsen was, ondanks het feit dat het al lang schoon was. En kunnen we nu gewoon afwassen?"