Because you were/are special to us/me (ftsk) 28

"Hoe gaat... Oké, ik ben weer weg." Jonathan komt de kamer binnen, blijft verbaasd kijken en wanneer ik hem aankijk loopt hij met een rood hoofd naar buiten. Kyle en ik lachen er even om maar na enkele minuten is onze aandacht alleen nog gefocust op elkaar en niets anders. "Ik wil jullie onder-onsje niet verstoren maar ik wil slapen." Austin komt de kamer binnen zonder kloppen en hij lijkt geen moeite te hebben met het feit dat Kyle en ik liggen te zoenen op bed. "Kan jij niet slapen in het bed of op de matras waar Kyle slaapt?" Ik knipper een paar keer met mijn wimpers en kijk hem op mijn liefste aan. "Nee, ik wil een bed, geen matras. Dat gedoe met je wimpers helpt echtey, ik wou je graag even spreken. Ik denk dat ik wel het één en ander te verklaren heb." Ik draai me naar de deur waar Kyle verlegen staat. "Ik ga wel weg." Caleb staat meteen recht en gaat de kamer uit terwijl Kyle naast mij komt zitten. "Ik... Dat meisje, ik ken haar niet. Ik wou niet dat ze mij kuste..." Zonder hem zijn uitleg te laten afmaken kus ik hem. "Waar heb ik dat aan verdiend?" vraagt hij verwonderd. "Tot zover ik weet heb ik mijn uitleg nog niet beëindigd en was jij gekwetst door wat je gezien hebt." Ik giechel eens. "Jouw goede vriend, volgens mij heet die jongen Caleb, was hier bij mij op de kamer. Hij hoorde geroep en toen hij zag wie er al die heisa veroorzaakte besliste hij het raam te openen zodat we konden meeluisteren. Besef je eigenlijk dat heel de straat gezien en gehoord heeft wat je gedaan hebt?" verklaar ik hem. "Ik ben blij dat je me zo verdedigde bij dat meisje, dat betekent meer dan je je ooit zal kunnen inbeelden." Zijn o zo mooie lach verschijnt niet hoor." lacht Austin. Kyle geeft me nog een lange kus en gaat dan van bed af. "Tot morgen, slaapwel." zegt hij en loopt naar de deur. "Droom van mij" lach ik. "Dat zal geen probleem zijn denk ik." Hij sluit de deur en loopt naar zijn eigen 'bed'. Austin zit met een grote lach op zijn gezicht en kijkt me aan met een blik van en-nu-wil-ik-alles-weten. "Nee, ik zeg je niets. Dat gedoe met die blik van en-nu-wil-ik-alles-weten helpt echt niet hoor." zeg ik hem na. Hij steekt zijn tong uit en draait zich met zijn rug naar mij. Even later ligt hij te snurken.

"...You know that I'd be lying
If I said I wasn't getting quite bored of you yet
And your consistent nagging
And your constant state of panic
Is unnecessary stress for me

You're the tip, tip, tip-top of the charts
You're the best thing I've ever done
And the reality is that I wrote this song for you

You might as well leave
You might as well let me know now
You might as well go, go, go
I never wanna see your face round here anymore
..."

zing ik 's ochtends terwijl ik kledij uit mijn kast haal om aan te doen. "Ik wist niet dat ik zo erg voor je was." Ik kijk naar de deur en daar staat Kyle. "Ben ik zo erg dat je wil dat ik het huis verlaat?" vraagt hij lachend. "Je bent erg.... verliefd op mij." lach ik. "Dat hoop ik toch." vervolg ik en trek een serieus gezicht. Als ik zijn gezicht zie schiet ik meteen in de lach. "Natuurlijk ben ik erg... verliefd op jou." antwoordt hij en kust me. "Heb je goed geslapen naast die haarbal?" Ik knik en opnieuw krijg ik een kus. "Dan is het goed. Anders smijt ik hem uit het bed." Ik begin me er een beeld bij te vormen en schiet meteen in de lach. "Oké, ik heb een beeld." Kyle begint te lachen bij die opmerking. "Jij hebt veel te veel fantasie." Gelijk heeft hij, soms werkt mijn fantasie een beetje te goed. Maar je weet wat ze zeggen, beter te zot dan te bot.

"Zie je, ik wist het. Jullie zijn gewoon bestemd voor elkaar." Caleb is natuurlijk blij en staat een beetje in het rond te springen. Ik dacht jullie net een ontbijt boven te brengen maar aangezien jllie beneden zijn kunnen julliem aar aan tafel eten en dan kunnen we jullie uithoren." gaat hij blij verder. "Dankjewel Caleb, voor het ontbijt dan toch. Ik betwijfel alleen dat we alles tot in het detail gaan vertellen." antwoordt Kyle meteen. "Ah, komaan. Vertel dan gewoon hoe jullie eindelijk tot de constatatie zijn gekomen dat jullie voor elkaar bestemd zijn." dringt hij aan. Kyle kijkt me aan om zeker te weten dat ik het niet erg vind als hij het vertelt. Ik geef een klein knikje en Kyle vertelt het hele verhaal van in het skatepark en het grasveldje. "Dan is het dus eigenlijk bijna helemaal gelopen zoals in Amerika. Het enige verschil is dan dat jullie nu samen zijn en toen niet." merkt Caleb op. Nu pas besef ik dat hij eigenlijk gelijk heeft. In Amerika zijn we ook naar een skatepark gegaan en hebben we op een grasveldje gezeten en gegeten.