Preparations 3.5

Ik haastte me van de tribune af om die twee op te vangen en wachtte bij de uitgang van het trainingsveld. Visita liep als een speer op haar tributen af. Tegen Jaëlle was ze, zacht gezegd, aardig. Ze zei dat ze het goed gedaan had. Maar Tiaro moest het ontgelden. Visitia was furieus. Ik had even medelijden met hem. Visita had dat kleine beetje concurrentie van Sloan niet verwacht. Tiaro luisterde eigenlijk maar half, want Sloan liep langs hem. Ze keken elkaar aan en als Tairo’s blik kon doden, dan had Sloan niet meer geleefd. Ze wendde haar blik af en zwiepte haar bruine haren naar achteren, alsof het haar niks kon schelen. Damian stond als eerste voor mijn neus. “Goed gedaan Demian, erg goed gedaan. Je heb één van de moeilijkste wapens onder de knie,” zei ik. “Ja, maar met behulp van Quironn,” antwoordde hij. “Maakt niks uit, Quironn had je niet geholpen als ze niet zag dat je er aanleg voor had.”
Sloan had zich ook bij ons gevoegd. “Heb je dat gezien? Heb je gezien wat ik me die messen kan?” zei ze enthousiast. “Sloan, je ben een natuurtalent. Maar ik waarschuw je, Tairo heeft het vanaf nu op jou gemunt.”
Ze keek even zijn richting op, “Maar hij is niet zo snel als ik.”
“Juist, maar ik wil dat je dat verzwijgt tegen iedereen, totdat je in de arena bent. Dat is een troef die je in eigen handen moet houden, oké?”
Ze knikte. “Kom, dan gaan we naar boven, douchen en eten. Zodat jullie weer op krachten kunnen komen,” zei ik. Ze volgden me mee naar de lift. De lift wilde net dicht gaan. “Houd hem tegen,” riep ik. Iemand stak zijn hand tussen de deur, die weer open spong. We snelden de lift in. Het was Quironn die de deur had tegengehouden. “Dank je,” zei ik en zag dat Thorsten en Jayden ook in de lift stonden.
Ik stond naast Thorsten met mijn tributen voor me. Het lichtje van verdieping vier en elf brandden. Ik zag Quironn en Demian naar elkaar kijken, Quironn’s gezicht kleurde lichtjes rood en Demain wist niet meer waar hij moest kijken. Nee, dit mocht niet gebeuren, ik moest hem hier voor behoeden. Misschien was een pact met Quironn en Jayden toch niet zo’n goed idee. We waren bij verdieping vier aan gekomen. Ze stapte uit. “Dag,” zei Jayden nadat hij uit was gestapt. “Doei,” zei Sloan. De deuren gingen weer dicht en we zoefden verder naar de elfde verdieping. Ik kon me bijna niet inhouden. Demian mocht niet verliefd worden. Ik wilde hem beschermen tegen het verlies, het verlies van zijn hart als Quironn zou sterven. Net zoals bij mij, toen Milo zijn laatste adem uitblies. Een hoge ping vulde de lift, een teken dat we er waren. “Demian, Quironn is een mooi meisje,” zei ik en pakte zijn schouder vast om hem in zijn ogen aan te kunnen kijken, “Maar kijk uit wat je doet. Als je de Hongerspelen wint, of misschien niet. Je weet niet meer wat liefde geven is. De spelletjes van het Capitool zullen je hart breken tot er niets meer van over is.”
Daarna kneep ik mijn ogen dicht, want ik kon niet meer vechten tegen de tranen. Ik draaide me weg en liep met snelle passen door de gang. Ik opende ze weer en liep door. Lexus kwam vanuit de huiskamer de gang op. Hij had ons natuurlijk gehoord. “Alicedee, wat is er?” vroeg hij toen hij me zag met trainen die over mijn wangen liepen. “Niets, laat me. Ik moet alleen zijn,” zei ik, waarop ik hem hard opzij duwde en naar mijn kamer rende. “Ali? Ali?” hoorde ik Lexus nog. Maar ik luisterde er niet naar en gooide hard de deur achter me dicht en liet me op mijn bed vallen. Ik trok mezelf op als een balletje en liet de tranen vloeien. Het gevoel was veel te sterk. Het liet me een donkere waas voor mijn ogen zien. Of het leven nog wel zin had zonder hem. Ik miste hem zo erg. Kon ik hem nog maar één keer aanraken, zijn stem horen. ‘Leef, leef voor mij,” spookte zijn stem door mijn hoofd. Maar ik wilde hem niet zo horen. Ik wilde zijn laatst woorden niet horen. Hoe kon ik nou verder zonder hem? De pijn boorde als een scherp mes door mijn hart.

Ik weet niet precies hoe lang ik daar lag. Misschien een half uur, of twintig minuten, toen er op de deur geklopt werd. “Alicedee?” hoorde ik Lexus' stem vragen. Ik antwoordde niet. “Alicedee, je kun jezelf niet hier blijven opsluiten. Kom wat eten.”
Eerst wilde ik blijven liggen, maar stond toen toch op en opende de deur. Daarna draaide ik me om en liet me weer op het bed vallen. Achter me voelde ik het bed zachtjes zakken. Lexus was op het bed komen zitten. Hij ging met zijn hand door mijn haar. Ik sloot mijn ogen. “Was er maar iets waar ik de pijn mee kon verzachten,” zei hij. “Dat is er niet,” zei ik bot. “Ik weet het, maar ik zou willen dat ik dat wel kon.”
Nog één keer ging hij door mijn haar heen. En zo zat hij een tijdje naast me, nog steeds had ik mijn ogen gesloten. “Alicedee, kom je alsjeblieft wat eten?”
“Ik heb geen honger,” antwoordde ik.
“Als Sloan en Demian in de arena zijn, zal er niet meer zoveel tijd zijn om dat te doen. Net zoals slapen,” zei hij. Ik wist dat ook wel. Als de spelen waren begonnen, waren we bijna vierentwintig uur per dag in het mediacentrum, om onze tributen zo goed mogelijk te helpen als dat kon. Dus ik stond op en gooide wat water in mijn gezicht in de badkamer. En met Lexus op mijn hielen liep ik richting de eetkamer. Ik ging stil aan de eettafel zitten, waar Sloan en Demian ook nog zaten. Ze waren al wel klaar. Ik schepte mijn bord vol en begon te eten. Demian en Sloan keken me voortdurend aan, maar ik probeerde hun blik te ontwijken. Het lukte niet echt goed, want hun blikken voelde ik me voortdurend volgen. Per ongeluk keek ik Demian aan. Zijn blik stond vol medelijden. “Alicedee, ik vind het heel erg voor je dat Milo er niet meer is,” zei hij. “Daar krijg ik hem niet mee terug,” zei ik bot.
“Als het voor jouw gevoel beter is, zal ik Quironn mijden. Niet dat ik verliefd op haar ben..”
Ik was egoïstisch om hem dat te verbieden, want Sloan, Demian, Quironn en Jayden zouden een goed team kunnen vormen in de arena. “Nee, ik wil juist dat jullie met Quironn en Jayden samenwerken. Dan heeft Sloan ook gelijk wat ze wil, samenwerken met de rijkere districten. Want Tiaro kan je wel schieten nu.”
“Tiaro is een klootzak, hij kent geen manieren,” zei Sloan. Gelukkig had ze dat ingezien. “Juist daarom moeten jullie samenwerken met district vier. Alleen Demian, onthoud alsjeblieft wat ik gezegd heb.” Hij knikte. “Lexus, kun jij met Dueca gaan praten? Om de deal rond te krijgen?”.
“Tuurlijk. Dat regel ik. Trouwens, ik heb ook een aantal sponsors gevonden. Het is nog niet veel, maar het is een begin. Sloan jouw agressieve indruk doet wonderen. Zorg dat je een goede trainingsscore hebt. Dan heb je zeker een paar goeie sponsors,” zei hij,
“Demian, je ouders zijn geliefd, dus je hooft je geen zorgen te maken.”
Demian mompelde wat binnensmonds en leek niet echt blij te zijn met wat Lexus hem net vertelde. Maar ik snapte hem, hij wilde niet de burgemeesters zoon zijn, maar Demian.
We gingen van tafel en gingen naar de huiskamer, waar de TV nog aanstond. “Damian, kun jij morgen Sloan nog wat basis dingen uitleggen? Zoals vuur maken en mogelijk ook iets waar ze eten mee kan vangen. Stel nou dat jullie niet direct bij elkaar kunnen komen in de arena. Dan weet ze in ieder geval hoe ze eerste dagen door moet komen.”
“Dat moet niet zo moeilijk zijn, lijkt me,” zei hij.
Op dat moment kwamen Lucinda en Keaneau binnen wandelen. “Lexus, Alicedee, kunnen we Sloan en Demian even lenen? We moeten nog wat laatste dingen opmeten en zo, dan kunnen we de interview kleren afmaken,” zei Keaneau. “Maar natuurlijk,” zei Lexus. “Maar daarna naar jullie bed jullie twee,” zei hij gericht aan Slaon en Demain. Ze knikten en liepen snel met hun stylisten de huiskamer uit. Keaneau en Lucinda waren toch wel langer met ze bezig dan ik had gedacht. Maar toen ze terug kwamen, zeiden ze allebei welterusten. Wat mij in de gelegenheid bracht om ook te gaan slapen. “Ik denk dat ik ook maar het bed in duik,” zei ik tegen Lexus. “Is goed hoor, ik blijf nog even kijken,” zei hij. “Welterusten,” zei ik. “Slaap lekker.” Mijn bed was koud toen ik erin ging liggen, waardoor ik niet kon slapen. Ik kon mijn gedachten niet uitschakelen, waardoor ik automatisch aan hem dacht. Ik rolde me weer op als een bolletje en hoopte ik dat de slaap zou overwinnen.[url][/url]