The last war (HFST3)

Kathy pov:
Max controleert of iedereen slaapt en verlaat dan de tent. Ik kom uit bed en sluip weg. Zonder dat iemand het weet controleer ik de achterzijde van het kamp. Een verraderlijk bos is te zien. Hier kunnen de russen makkelijk, ongezien een kamp opslaan om als de nacht daadwerkelijk valt en iedereen in rust is, aan te vallen. Ik sluip naar de voorkant en tref Max aan. “Achter is een bos.”zeg ik zacht. Hij weet meteen wat ik bedoel en beent naar Otto toe om het uit te leggen. Deze schudt zijn hoofd en wijst wat mannen aan die mopperend naar het bos lopen. Elk van hen is zwaar bewapend, maar niet zo zwaar als in verzet`s groep 2.

Ik kijk op als Max aan komt lopen. Hij zucht en wijst naar Otto die wat mannen uitscheld. “Ze hebben de rechterzijde verlaten.” Zegt hij droog. “Niet slim, elke zijde moet goed bewaakt worden.”zeg ik zacht. “Kathy, vindt je niet dat we wat moeten doen met onze…”begint Max. Hij wordt onderbroken door Otto die tegen ons begint te schreeuwen. “Waarom slapen jullie niet? Laat het echte werk maar over aan de mannen.”schreeuwt hij. “Max, ga naar de achterzijde, help ze met bewaken.”roept hij naar Max.
“Jij, stom wijf, gaat de tent in om te slapen.”roept hij naar mij. Mijn mond valt open van verbazing en ik grom beledigd. Ik ben geen stom wijf! “Nou waar wacht je op trut? Ga naar de tent, en kom er pas morgen uit. Die kinderen kunnen wel wat hulp gebruiken. Schiet op stom wijf!”roept Otto weer. Naast mij hoor ik Max grommen van woede. Hij draait zich om en trekt mij mee de tent in. Daar barst hij uit.

“Hoe durft ie! Ik ga hem tot moes slaan als hij nog een keer zo iets tegen je zegt.”briest Max. Vuur vlamt in zijn ogen en hij stampt woedend op de grond. Kinderen worden wakker en gapen. “Wat is er? Gaan we nu weg?”vraagt een meisje genaamd Tess. “Nee, nog niet.”zeg ik zacht. “Waarom is Max kwaad?” vraagt een jongetje genaamd Jok. “Otto noemde Kathy een stom wijf en een trut.”briest Max kwaad. Nu zijn ze allemaal klaar wakker. Ze kleden zich razend snel aan en pakken hun wapens. “Waar is ie? Ik ga hem slaan.”roept Tony.

Ik zucht en loop de tent uit, Max volgt al briesend en stampend. “Na ah ik ga niet lief doen.”zegt Tony die achter ons aan loopt. Elk kind volgt, ik merk dat ze al hun spullen hebben gepakt en hun rugzaken dragen. Max stampt naar Otto en ik duw hem naar achter. “Wij vertrekken.”zeg ik kalm. “Ben je gestoord? Jullie gaan nergens heen. Ik had je bevolen om bij de kinderen te blijven.”zegt Otto kil. “Ben ik ook.”zeg ik kalm, wijzend op de bende woedende kinderen achter mij. Max stampvoet en gromt van ongeduld.

“We moeten nu gaan Kathy, als we blijven dan gaan wij er ook aan.”zegt hij. Ik knik ten teken dat we vertrekken. De meiden pakken de kleinste op en we beginnen te lopen. Otto gromt van woede en brult wat. Meteen staan er een stuk of tien mannen voor ons. Roest en Blik voegen zich bij ons en scannen de omgeving. “We moeten gaan.”zegt Max vol met ongeduld. “Laat ons erdoor.”gromt hij erachteraan. “Nope, bevel van Otto, niemand mag het kamp verlaten.”zegt de oudste van de tien man. “Hoor eens de russen komen deze kant op, met hun tempo zijn ze er morgen middag.”zegt Max kwaad.

De mannen schuifelen heen en weer en denken na. Ze knikken en rennen weg. Ze komen terug met wat rugzakken en wat andere mannen, vrouwen, kinderen en robot`s. Snel lopen we verder en verlaten we het kamp. Doodstil lopen we door. De kleintjes slapen in de armen van de tieners. Onze wapens zijn geladen en elke volwassene is klaar om ons te verdedigen. Vele van hen weten niet waartoe Max en ik in staat zijn. Max is nog steeds niet gekalmeerd en gromt van ingehouden woede. Ik snuif de lucht op en ruik dan vuur. Ik stoot Max aan en sein naar een kleine kamp in de verte. Ik laat de andere halt houden en zeg ze te wachten.