Tears Of The Angel

~Silas POV~

In gedachten verzonken zat ik op mijn stoel. Ik luisterde vaag naar het zachte getik van de regen tegen het glas in lood raam. Het leek haast alsof de vage restanten van de engel huilden. Ik zuchtte terwijl ik met mijn ogen de lijnen van het blonde haar en de blauwe ogen volgde. Al vanaf ik hier woonde had ik een hekel aan die beeltenis. Of was het meer een buitensporige angst? Zo leek het haast alsof Gabriël op me neer keek met zijn droevige, toebelige ogen.
Gabriël...
De smaak van zijn naam lag nog steeds op mijn tong. Het leek wel gisteren terwijl het in feite honderden jaren gelden was. Toch stond de glazige blik van zijn ogen in mijn geheugen gegrift.
Ja, ook al was het wel 5 eeuwen gelden in kon me hem nog glasscherp herinneren. Ik herinnerde me hoe ik naast zijn koude lichaam midden in de plas bloed lag;
Mijn arm om zijn middel geslagen, mijn hoofd op zijn schouder en mijn gezicht in zijn blonde, met bloed besmeurde haar begraven. Wij beiden waren bedekt onder zijn donkere, warme bloed. Ik fluisterde hem in hoeveel ik van hem hield en hoe zeer het me speet. En ik had hem zachtjes gekust. Zijn koude, paarsblauwe lippen...
Nog steeds voelde ik die tinteling.
Ik schrok op door een plotse hagelbui tegen het raam.
Even keek ik naar de hagelstenen die met grof geweld tegen het raam beukten.
Dat was niet voor lang. Ik zonk weer weg in mijn herinneringen.
Ik weet nog hoe ik daar lag, maar hoe lang?
Waarschijnlijk uren lang. Zelfs toen er een gegil door het kasteen heen echode, bleef ik trouw aan zijn zijde liggen. Er werden namen geschreeuwt. De naam van de graaf en zijn vrouw, mijn naam, Gabriël's naam...
En zelfs toen ze me vonden, liggend in de plas bloed met het mes nog in mijn hand geklemt, bleef ik liggen. Alsof ik hem niet wilde achterlaten.
Het dienstmeisje dat ons vond, gilde, schold en vervloekte me. Daar was ik zo kwaad om geworden, zo razend. Ze moest ons met rust laten.
En toen ze Gabriël uit mijn omhelzing trok, knapte er iets. Alsof me er iets heel kostbaars was afgepakt. Wat eigenlijk ook zo was.
En ik stak haar neer.
Gabriël was van mij. Van niemand anders! WIJ zouden voor altijd samen blijven! VOOR ALTIJD!
Als 2de kwam de butler binnen. Ook hij probeerde Gabriël van me af te nemen...
De dienstmeid van de kokkin...
De schoonmaakster...
Zelfs de stalknecht...
Niemand raakte langs mij heen. Niemand.
Van de aardige, geadopteerde zoon van de graaf was ik veranderd in een wild dier. Ik gromde en snauwde, siste als een slang.
Ik was een monster.
3 dagen lang zat ik daar. Tussen het opgedroogde bloed, alle lijken en met Gabriël in mijn armen. En ineens verscheen daar een in mantel gehulde gedaante. Niemand begreep wie of waarom maar hij was er, en hij was er voor mij!
Hij stapte over de ontberende lijken heen, recht op me af. Ik herinnerde me mijn gegrom, gebrul en gesis. En vooral mijn gescheld toen hij Gabriël's blonde lokken streelde.
Ik dreigde dat ik zijn tong zou uitrukken, zijn ogen uitkrabben, zijn buik openrijten en zijn ingewanden over de vloer laten glijden.
En toen trok hij hem uit mijn armen.
Hij-hij deed het echt.
"Geef hem terug! Nu! Wil je ook dood!?"
Hij hief hem over zijn schouder en ik flipte bijna.
"Ik vermoord je! Geef hem terug!"
"En wat als ik nee zeg?"
Ik gilde, ik gilde door merg en been. De ruiten trilden en barsten.
Mijn bloes scheurde en de overgebleven bedienden hapten naar adem.
Dit was wat hij wilde, waar hij naar had gezorgt en nu had hij me;
Een bloedengel.
En daarna was er niets meer.
Enkel het geluid van rammelde keten, druppelend water, gejammer van alle soorten demonen.
En duisternis.
Enkel duisternis...