The last war (HFST 1)

Max pov:
Overal rennen mannen, vrouwen en robot`s heen en weer. Kinderen jonger dan 16 jaar worden in veiligheid gebracht in de schuil kelders. Man, vrouw en robot zoekt een positie uit en houdt zijn of haar wapen in de aanslag. Dit is verzet`s groep 3. Kathy en ik komen uit groep 2, die niet zo lang geleden is uitgeschakeld. Alleen groep 1, 3 en 5 zijn nog over. Kathy staat een eind verderop met een uitdrukking die niet veel goed`s voorspelt. Ze heeft beide machine geweren in de aanslag en is met haar vijftien jaar erg jong om te vechten. Maar dat zijn we allebei. We zijn een tweeling, twee eiig. Op onze zevende verjaardag kwamen wij erachter dat we zeer machtig zijn en over veel krachten beschikken.

Kathy knikt onopvallend naar mij en ik ga naar de leider van groep 3. “Ze komen er aan, het is tijd.”fluister ik zacht. De leider kijkt ons aan en knikt. “Op de posities, de vijand is in aantocht.”roept hij. Hij vertrouwt ons, omdat wij het altijd goed hebben. Nog voor hij een ander bevel kan geven lost Kathy een schot op de mist. Er klinken kreten en twee donkere gedaantes vallen door de mist heen. Verwarring heerst, hoe wist Kathy dat ze daar zaten? Veel tijd is er niet, overal schieten Russische rebellen te voorschijn. Het gevecht is begonnen. Kathy schiet elke keer raak en soms zelf tien man tegelijk. Niemand doet dan ook moeite om haar of mij te beschermen.

Ik bereken elke positie nauwkeurig en besef dan dat er iets goed mis is. Iedere man, vrouw of robot van de verzet`s groep vecht aan de voorkant of de zijkant. We zijn volledig onbeschermd aan de achterkant. Ik draai me bliksem snel om en schiet twee man neer. “Achterkant, bescherm de kinderen!”brul ik naar Kathy. Ze draait zich om en geeft twee man tegelijk een stoot onder de kin. Enkele robot`s draaien om en maaien twintig man neer. Kathy, tien robots, twee vrouwen, drie mannen en ik vechten nu tegen een half leger rebellen. Plots staat Kathy naast me. “We moeten weg, dit heeft geen zin, we verliezen.”zegt ze zacht. Ik knal een man overhoop en we rennen , achtervolgd door een regen van kogels, naar de leider. “We verliezen, we moeten terug trekken. We hebben al de helft van de groep verloren.!”zegt Kathy, ze schiet wat russen neer terwijl ze dat zegt.

Jack kijkt bedenkelijk en schudt zijn hoofd. “Gaan jullie naar de kinderen, neem de sluipweg en breng ze naar groep 5 in de bergen.” Zegt hij. Kathy knikt, samen rennen we er vandoor. We duiken het huis in en rukken het luik open. Kathy schiet een vent overhoop, die ons wilde volgen, en we gaan naar beneden. Ik las het luik dicht en knip mijn lamp aan. Honderden kinderen zitten naast elkaar, de oudste dragen wapens en sommige een pistool. “We moeten vluchten, ze gaan het niet redden.”zeg ik zacht. Kinderen knikken en staan als een man op. Ze pakken hun spullen bij elkaar en vormen kleine groepjes. De grote`s beschermen de kleintjes. De oudste meisjes dragen de kleinere die nog niet goed kunnen lopen. Kathy opent een kleine deur en we gaan naar binnen.

Kinderen rennen snel de gang in. Ik sluit de deur net op tijd en maan iedereen stil te zijn. Rustig lopen we door de gangen heen. Voor hun gevoel lopen we uren door zonder te stoppen. Kathy en ik lassen een kleine pauze in. We geven ze te eten en te drinken en pakken ze warm in. Dan gaan we weer verder, volgens mijn horloge is het drie uur in de middag. Deze gang loopt door tot aan de berg, vandaar moeten we klimmen. We lopen verder en ik hoor de kinderen zacht met elkaar praten. Achter ons hoor ik gehijg. “Wacht! Wacht.”zacht geroep. Ik draai me om en zie twee mannen en vrouwen aan komen rennen, gevolgd door twee robots. “We hebben gefaald, ze zijn allemaal gevangene genomen, wij slaagde erin te ontsnappen.”zegt de man, die we kennen als Jinx.

“We hebben weinig tijd, we moeten doorlopen. Rond de ochtend hebben we de berg bereikt en kunnen we naar buiten. Vandaar moeten we de berg beklimmen.”zeg ik. Beide knikken en we lopen stug verder. Ze verdelen zich over het midden en de twee robot`s blijven bij mij. “Jij en je zusje zijn erg sterk, jullie hebben altijd hoop. En jullie weten precies wanneer iets of iemand opduikt.”zegt de linker die Roest heet. “Het is maar hoe je de situatie bekijkt, Roest en Blik, we redden het wel. Kathy en ik hebben groep 2 verlaten omdat die werd overvallen zoals wij net.”zeg ik. “Jullie hebben gewoon grote krachten die niemand heeft.”zegt Blik. “Hoe weet jij dat?”vraag ik geschrokken.