#65.

Ik was op een verlaten strand samen met Bill. Onze haren wapperden mee met het ritme van de wind en de fijne zonnestraaltjes warmden onze wangen beetje bij beetje op. De lucht was helder en rook heerlijk. De geur van pure natuur. Een luide klap verstoorde ons onderonsje. Ik keek rondom me, maar ik zag niets verdachts. Bill staarde nog altijd voor zich uit, alsof hij helemaal niets opgemerkt had. Na een tijdje merkte hij mijn verwarde blik op. Lachend keek hij me aan, zonder ook maar een woord te zeggen. Een tweede klap volgde en voor ik het doorhad voelde ik iets nats op mijn voorhoofd. Ik knipperde moeizaam met mijn ogen en werd verblind door de plotse hoeveelheid zon die op me terechtkwam. Bill’s gezicht bevond zich op slechts enkele centimeters van me. De puzzelstukjes vielen in elkaar. Het leder onder me voelde fris aan. Ik zat nog steeds in de auto. Bill en Tom waren uitgestapt. Dat verklaarde de harde klappen. Het geluid van deurportieren was binnengedrongen in mijn droom.
“Zijn we er eindelijk?” mompelde ik bijna onverstaanbaar. Niet dat ik er ook maar enig idee van had hoelang ik in de auto gezeten had of waar we eigenlijk waren. “Is je schone slaapster dan toch nog wakker geworden?” Tom wist ook nooit van ophouden. Ik gaapte en rekte mijn armen uitgebreid uit. Het had me goed gedaan om nog eventjes te slapen. “Heb je enig idee waar je wel doorheen geslapen hebt?” “Nee Tom, dat heb ik niet nee. En misschien is dat maar beter ook?” “Kom, kom. Stap maar uit”, suste Bill me. Ik liet mijn benen uit de auto glijden en stond toen langzaam recht. Er kon nog altijd een restje van mijn slaapdronkenheid naar boven komen en ik had geen zin om mijn evenwicht te verliezen. We stonden aan het eind van een lange oprijlaan. Voor me stond een witgeschilderd huis. Dit was in ieder geval niet iets dat ik had kunnen bedenken. Een doodgewoon huis. Wat kwamen we hier doen? Ging hij het kopen? Ik schoof die laatste gedachte aan de kant. Ze leek onmogelijk en vooral ook onlogisch. “Bill? Kan je me vertellen waar we zijn? Of beter gezegd wat we hier komen doen?” Bill keek me moeilijk aan. Hij aarzelde. Met dezelfde doordringende en vragende blik staarde ik hem aan. Tom snoof even achter me, waardoor ik nog meer geïrriteerd raakte door het feit dat ik echt geen flauw benul had van wat me te wachten stond. “Je gaat het haar nu toch moeten zeggen hoor, anders ontdekt ze het zo toch.” “Oké dan”, mompelde hij. “We gaan m’n moeder bezoeken.” “Wat?” floepte ik eruit, maar ik had hem wel verstaan. Mijn mond viel open van ongeloof. Waarom net nu? Ik zag Tom grijnzen. Natuurlijk vond hij dit wel leuk. Bill nam mijn hand vast en trok me lichtjes mee naar de voordeur. Ik spartelde niet tegen, maar ging ontzettend langzaam. Ik was hier niet op voorbereid.