4. Assumptions

Mijn moeder haalde Jake en mij op bij het vliegveld, en toen we thuiskwamen ging Jake gelijk door naar zijn eigen huis.
"Is Charlie er niet?" vroeg ik, terwijl ik op de bank neerplofte.
"Nee, die is vissen, met Billy."
Ik vroeg me af hoe mijn moeder en Charlie ooit met elkaar hadden kunnen gaan. Charlie was wel aardig ofzo, op het constante vissen na dan, maar hoe de moeder van twee weerwolven iets met de vader van een bloedzuiger kon hebben...?
Ach, ik was al lang blij dat ze gelukkig was met hem. En het waren sowieso mijn zorgen niet meer, ik was ten slotte uit huis.
"Vind je het leuk om weer thuis te zijn?" vroeg mijn moeder ineens.
Natuurlijk was ik dat niet, maar dat kon ik moeilijk tegen haar zeggen. Het zou nogal asociaal zijn.
Nog een reden om wolf te gaan, geen gedoe met gekwetste mensen.
"Hm-hm." zei ik.
Mijn moeder ging naast me zitten.
"Ach, het moet wel lekker rustig zijn."
"Ja, klopt." loog ik snel.
"Zou je dat niet altijd willen?"
Oh, nee. Ik zag al waar dit gesprek heen ging.
"Mam?"
"Ja?"
"Heb je dit met Jake afgesproken?" vroeg ik zo rustig mogelijk.
"Wat? Nee, natuurlijk niet!"
Ik keek haar aan, maar wist niet of ik haar moest geloven.
"Ik wil het in ieder geval niet, Ma." en, omdat ik de gekwetste uitdrukking op haar gezicht niet aan kon, voegde ik er aan toe: "Waar is Seth trouwens?"
"Boven, ga maar even naar hem toe."
"Oké." zei ik, wetend dat mijn moeder mijn reactie op haar voorstel waarschijnlijk al had voorspeld. Ze had het gewoon niet kunnen laten.
Boven klopte ik op Seth's kamerdeur.
"Binnen?"
"hé, broertje." zei ik, terwijl ik op zijn bed neerplofte, omdat hij al op de bureaustoel zat. "Wat ben je aan het doen?"
"Ook hallo." grinnikte hij. "Studeren. Ik heb bijna tentamens."
"Komt dat hele gedoe met die vergadering niet een beetje slecht uit, dan?"
"En dat zeg je niet omdat je er zelf geen zin in hebt?"
"Goed zo."
"Nee, het gaat best, ik vind dat hele school gedoe toch niet zo belangrijk. Ik zou liever nieuwe mensen ontmoeten."
"Om te imprinten?"
"Precies."
"Ben ik niet degene die daar altijd over zeurt?"
"Ja, inderdaad. Maar deze keer ga ik eens bij jou zeuren." zei hij, en hij stak zijn tong uit. "Ik zie je trouwens veel te weinig." voegde hij er met een huilerig stemmetje aan toe.
"Ahhhhhh, arme Seth. Wat wou je er aan doen dan?"
"Je zou hier kunnen blijven?"
Ik zuchtte. "Je bent al de derde vandaag. En nee, ik blijf niet."
"Sam?"
"Misschien."
"Laat ik het anders zeggen: Sam in combinatie met Em en Drew?"
Ik slaakte een diepe zucht.
Seth knikte. "Ik zal er niet meer over beginnen. Maar ik kan natuurlijk iet voor de rest spreken..."
"Hoezo niet? Wat hebben jullie opeens?" Mijn ogen vernauwden zich. "Jullie hebben dit afgesproken, hè?"
"Nee, relax, Leah. Het is gewoon dat dit de eerste keer is dat je op tijd bent gekomen."
"Op tijd?"
"Normaal kom je een half uurtje voor de vergadering aanrennen. Nu ben je een nacht van te voren en..." Ik vloekte binnensmonds. Had Jake me hier serieus een nacht te vroeg neergezet? Ik had het rennend misschien wel gehaald in drie dagen. "en je kwam niet alleen. Normaal vermijdt je gezelschap, maar nu zit je hier in mijn kamer. Dat lijkt gewoon..."
"Hou maar op Seth. Het komt door Jake dat ik te vroeg ben."
"Oh..." zei hij teleurgesteld.
Ik zuchtte nogmaals. "Ik ga naar mijn kamer. Dag, Seth."
"Bye."
Ik liep met gebogen schouders naar mijn eigen kamer. Ik moest hier blijven slapen, én iedereen ging aan mijn kop zeuren. Het zou nog erger worden dan normaal.