11. No pictures please.

Met een rolstoel over straat was al een ramp, maar dan ook nog eens in hartje New York? Dat was echt niet te doen. “Daarin.” Commandeerde je Taylor, die je als een bezetene aan het duwen was. Voordat Taylor de straat in kon slaan, versperden vier meisjes hem de weg. De kleinste, je schatte haar een jaar of tien, stapte verlegen naar voren. “Sorry,” zei ze met een rood hoofd, “maar u bent toch Taylor Lautner?” De vriendinnetjes van het meisje giechelden luid. Taylor zuchtte onopvallend zodat alleen jij het zag. “Ja, dat klopt.” Nog meer gegiechel. Een ouder meisje stapte nu ook naar voren en ging naast haar vriendinnetje staan. “Mogen we alsje alsjeblieft met je op de foto?” Het meisje toonde een brede glimlach, die een rij blinkende slotjes onthulde. “Jawel.” Je zag aan Taylor dat hij deed alsof hij het heel leuk vond, maar in werkelijkheid wilde hij alleen de meisjes een plezier doen. Het meisje met de camera maakte een foto van haar drie vriendinnen en Taylor en daarna wisselden ze allemaal even om. Met nog meer giechelgeluidjes bedankten de meisjes Taylor en liepen verder. Taylor keek je verveeld aan en zuchtte nog eens. “Zo gaat dat nou altijd.” Je wiebelde even met je wenkbrauwen en zei gespeeld: “Zeg, je moet niet zo kieskeurig doen, die grote met die blonde knotjes was best wel jouw type.” Plagerig stak je je tong uit. “Gaan we zo doen?” Deed nu ook Taylor alsof. “Ik laat je hier zo staan in je rolstoel, hoor.” Hij keek je uitdagend aan. “O ja, is dat zo?” zei je. “Ik wed dat je deze rolstoel gewoon niet kán laten staan.” Taylor gaf toe: “Je hebt me, ik heb al sinds vanmiddag een enorme crush op hem. Maar wie kan die panterprint ook weerstaan?” Al grappen makend duwde Taylor je verder totdat het hotel in de verte zichtbaar werd…