10. Where are you, silly?!

Eenmaal buiten aangekomen gingen jullie in het zonnetje zitten. Net naast het ziekenhuis lag een klein parkje, versierd met schattige rozenperkjes. Er was niemand, dus jullie hadden het rijk alleen. “Dus je zit in een hotel, alleen met je vriendin?” vroeg Taylor belangstellend. “Jup.” Zei je tevreden. “Zonder ouders. We mogen alles doen wat we willen.” Nou ging je het er maar niet over hebben hoe je dat allemaal voor elkaar had gekregen, want dan was je morgen nog bezig. Je schrok op van iets trillends in je broekzak. Daar zou je Félicia hebben! Dacht je. Je had het natuurlijk goed. Ze had een sms’je gestuurd:

Vanmiddag? Waar ben je, gek! Ik raakte je zomaar kwijt!
Btg op, bel me. Kus

Haha, die Félicia toch. Nouja, jijzelf zou waarschijnlijk ook doodongerust worden als jij zo’n sms van Félies kreeg. Je had alleen niet zo’n zin om haar te bellen, dus sms’te je terug:

Been gebroken. Ziekenhuis. Zo terug, ik neem iemand mee. X

Stiekem vond je dit wel grappig. Felicia zou wel doodgaan vn de nieuwsgierigheid én ongerustheid. “Wat lach je?” vroeg Taylor. “Niks, Félicia.” Grinnikte je, en je vertelde wat je net gesms’t had. “Ik zou gek worden als ik haar was!” lachte Taylor, die ook wel van dit grapje genoot. Maar hij voegde er daarna serieus aan toe: “Kunnen we niet beter gaan?” Je stemde in en al rollend ging je samen met Taylor het parkje uit.