Dead Memory

Ken je dat gevoel?
Het gevoel van alleen te zijn op de wereld? Alsof niemand om je geeft en alles tegen zit. Je weet wel, je zit daar in je hoekje te snikken omdat je punten voor school maar niet naar omhoog willen, omdat je vriendje het heeft uitgemaakt of omdat je... ach, wat maakt het uit? Je voelt je rot en je bent de meest ongelukkige ziel terwereld.
Nou, je bent ervan OVERTUIGD dat je de ongelukkigste ziel ter wereld bent.
Nou, ik kan je dit zeggen;
ik lach je hysterisch uit.
Serieus, mijn tranen biggelen over mijn gezicht van het lachen. Echt! Ik krijg haast geen adem meer.
Oké oké, nu wil je naar me schreeuwen, me uitschelden, roepen dat je ouders je negeren, dat je gepest word door dat ene groepje meiden, dat je liefje een ander heeft.
Wel, mag ik je dan vertellen wat MIJ dwars zit?
Om te beginnen;
ik ben niet eens normaal. Ik moet bloed drinken om in leven te blijven.
Ja ja, nu verslijt je me voor gek. Maar ik heb nog dingen die ik je moet vertellen.
Ik heb mijn eigen vriend vermoord.
Ja, nu ben je wel stil hé?
Hij heeft z'n eigen vriend vermoord? vraag je je af.
Ja hoor, met m'n eigen blote handen. Oh, ik kan me de kleur van het bloed nog levensecht herinneren. Het stroomde over de vloer, over mijn handen, bedekte zijn lichaam en alle muren.
Ik herinnerde me de hele scène nog glashelder. Alsof ik een horrorfilm bekijk. Zo'n film die je kijkt als je ouders een nachtje uit zijn en alles je broers en zussen even bij vrienden en vriendinnen blijven slapen. Ja, zo'n film.
Daar zit je dan, op het puntje van de zetel te kijken naar één van de personage's -de moordenaar- die gefascineerd naar het onweer buiten zit te staren. Alsof hij in trance is door het wilde gebulder een de lichtflisten. Je schrikt als hij ineens opstaat en nieuwsgierig vraag je je af wat hij gaat doen. Maar misschien wil je het ook niet weten. Gelukkig, hij gaat enkel naar de keuken. Wacht eens,...
Hij-hij neemt een mes!?
Nu grijp je naar een kussen en drukt dat dicht tegen je aan, je weet maar nooit.
Je ziet hoe hij zacht naar in ingedommelde kokkin sluipt.
Voorzichtig schuif je dan je kussen naar omhoog, tot vlak onder je ogen. Je ziet hoe het mes blikt vlak bij haar keel en het volgende moment is alles gedrenkt in bloed.
je kijt ademloos toe hoe hij zijn weg vervolgt.
Wie gaat hij nu vermoorden!?
Even word een close-up op het mes geworpen en je ziet hoe het bloed dat er vanaf druipt een heel spoor achter laat.
Ineens krijg je een vaag gevoel als je die ene slaapkamerdeur ziet.
Nee, niet hij! Denk je angstig.
Z-ze ze waren toch vrienden!? Denk je hysterisch.
De deur lijkt vanzelf te openen en je hapt naar adem. Je ziet dat blonde haar en zijn rustig op en neer gaan de borst. Je durft het haast niet te geloven. Ze waren beste vrienden!
En toch zie je hoe het mes verlicht word door een bliksemstraal en je laat een schrille "Nee!" horen.
Oef, net op tijd!
Het andere karakter was net op tijd wakker geworden en rolde zich net op tijd uit zijn bed. Maar hij zit vast in de lakens!
"Ren!" gil je hyper "Ren!"
Maar hij zit vast en het volgende moment wordt het mes aan zijn keel gezet.
Je krijgt een krop in je keel als het slachtoffer zijn hemelsblauwe ogen op zijn beste vriend vestigt en hem angstig aankijkt. Je houd je adem in. Zal hij het doen?
"Silas," piept hij zacht. "Silas, waarom doe je dit?" en de tranen springen hem in de ogen. De moordenaar lijkt te breken en hij laat het mes zakken. Zijn ogen vullen zich ook met tranen en hij stort in.
Je bent opgelucht. Zo opgelucht...
"Het spijt me," huilt hij. "Ik hou zoveel van je!"
Oh, wat lief. Denk je
Maar ineens klemen zijn ijzige, knokige vingers zich rond het handvat.
Je laat een verschrikt piepje horen en duwt het kussen weer tegen je aan.
"Het spijt me," fluister hij met troebele stem. "Maar ik heb zo'n honger..."
Je walgt. Honger? Wat voor monster is dat!?
Je gilt.
Het bloed spat alle kanten uit.
Het plakt aan de mooie golvende blonde haren en het gezicht van de dode jongen. Zijn ogen staren glazig naar het met bloed bekleefde gezicht van zijn moordenaar...

Spraakeloos? Vast wel hé?
Hé, doe me een lol;
stop met snotteren en ga verder met je leven. En als je je toch weer depri voelt, denk even 2 keer na voor je van jezelf vind dat je een miserabel leven hebt.