Hoofdstuk 40

'Oh.' hij perste zijn lippen op elkaar. 'Moet je dat echt weten?' 'Maakt niet uit, hoor.' zei ik terwijl ik nog altijd over de kant van de fontein liep. 'Ik vroeg me het gewoon af.. je moet het niet vertellen als je niet wil.' 'Ach, wat maakt het toch uit.' zei hij en liet een hartvanlaurynsmeltende glimlach zien. 'Ik ben er geen lid meer van - en de extreme , echt extreme dingen heb ik nooit gedaan. En ik denk dat ik jou wel kan vertrouwen.' En alsof strelen niet extreem was. Maar ik knikte, hij kon me vertrouwen. 'Ik schaam me er eerlijk gezegd nu wel voor om het zo tegen jou te zeggen. Wel, we..' hij haalde diep adem. 'We.. steelden zoals je weet. We.. ik moet toegeven dat we ook meisjes lastigvielen. Alhoewel sommigen dat leuk vonden. En.. als iemand onze vijand was..' 'Zoals Justin.' 'Ja, zoals Justin. Wel, die komt er niet goed vanaf. Dus zijn er vechtpartijtjes.' Ik moest rillen. 'Heb je ooit al mensen.. vermòòrd? Of de andere..' 'Ik niet. ik wilde niet- geen moordenaar. Maar sommige..' Ik huiverde. Nathan zag ik het doen. De leider, die vieze-bleh. Ik ging bij hem zitten. 'En je ouders? Wat vonden zij ervan?' 'Heb ik al gezegd.' hij zuchtte mistroostig. 'Ze hebben me uit huis geschopt. Ze wilden niets met me te maken hebben tot ik veranderd was. En dat vind ik een verstandige keuze van hen. Ik had toch alleen maar herrie geschopt daar. Maar toen begreep ik het helemaal niet. Maar nu dus wel.. door jou, denk ik. Je hebt me alles laten inzien.' 'We gaan naar je ouders.' zei ik en legde mijn hand zachtjes op zijn schouder. ' De band herstellen. Ik beloof het je. Echt waar.' 'Ik verdien het niet.' mompelde hij. 'William, je krijgt een tweede kans, ook van je ouders. ' zei ik vol medelijden. 'Echt. Anders hadden ze gewoon gezegd dat je nooit meer mocht terugkomen. En dat hebben ze niet gedaan. Als je veranderd was, en dat bén je. Dus gaan we naar je ouders, of jij alleen. Het is hoe je het wilt.' 'Met jou.' zei hij zonder aarzelen en eigenlijk voelde ik me gecharmeerd. 'Heb je eigenlijk broers of zussen?' vroeg ik opeens nieuwsgierig. 'Een zus van zestien en een broer van dertien.' antwoordde hij. 'Jij?' 'Een kleine zus van acht.' 'Cool.' lachte hij terug. ' Lauryn, ga jij niet naar de universiteit zoals sommigen?' 'Jawel.' ik knikte. 'Maar je steekt teveel tijd in me dan. Ik- dan ga je zelfs niet meer naar school!' 'In september terug, eind september. Àls ik niet aangenomen word in de dansschool.' Maar dat word je wel.' Hij keek me zeker aan. 'Nietes.' 'Welles.' 'NIetes.' 'Welles, en als je nu nog een keer nietes zegt dan..' hij keek me dreigend aan maar ik moest alleen maar lachen: 'Ha. Nietes.''En nu is het genoeg!' hij nam lachend mijn hoofd vast en duwde het onder water. Hoestend en proestend kwam ik boven. 'William, nee!' 'Er zijn geen getuigen.' grijnsde hij en duwde me terug onder. Maar niet voor lang. Met mijn voet duwde ik hem helemaal in het water maar waar ik niet op gerekend had, was dat ik zo ook in het water viel. Kloddernat stonden we recht en we duwden elkaar wat. 'Lauryn, o, ik wilde je net bellen!' zei een enthousiaste stem. 'Oooo..'