Because you were/are special to us/me (FTSK) 26

"Godzijdank, jullie zijn terug. Ik zweer het je, je hebt enkel een slechte invloed op mijn dochter. Je was veel beter in Texas gebleven!" Mijn moeder komt op ons afgelopen. "Mama, alsjeblieft, je weet evengoed als ik dat dat niet waar is. Kyle is een lieve jongen, hij beschermt me waar hij kan. Hij zou alles ervoor over hebben om mij in veiligheid te brengen." zeg ik zo kalm mogelijk om haar niet nog kwader te krijgen maar blijkbaar heeft dat allemaal geen invloed. Boos loop ik naar boven met de jongens achter mij. Ik ga op mijn bed liggen met de jongens rond mij. Ze proberen mij weer een beetje op te vrolijken zodat ik mijn moeder een beetje vergeet. Na een half uur ben ik ze al helemaal vergeten en lachen we de hele tijd door. "Wees eens stil en ga slapen!" horen we haar rond half 11 's avonds roepen van beneden aan de trap. Ik rol met mijn ogen. Natuurlijk had ze het in het Nederlands geroepen en moest ik ze dus vertalen wat mijn moeder riep. De jongens halen hun schouders op, één voor één gaan we de badkamer in en maken ons klaar om te gaan slapen.

"Elisa? Wordt wakker." hoor ik iemand fluisteren. Als ik mijn ogen open zie ik warrig blond, bijna wit, haar. Alles wijst er dus op dat het Kyle is. "Wat dacht je van een dagje skaten?" Mijn gezicht klaart op. Ik ben altijd paraat voor een dagje skaten. Ik ga snel uit bed, neem kledij en loop snel naar de badkamer. Ik maak me klaar en loop even later met Kyle samen naar beneden. We maken ons een ontbijt klaar, daarna smeren we boterhammen voor de lunch in het skatepark of ergens anders en vertrekken nadat we een briefje gelegd hebben voor de rest.

In het skatepark aangekomen beginnen we natuurlijk meteen te skaten. Tegen de middag stoppen we en zetten ons in het grasveldje naast het skatepark. Als we alles uitgepakt hebben en rustig zitten beginnen we te eten. "Heb je al een beetje plezier gehad?" vraagt Kyle na een tijdje stilte en naar elkaar staren. "Ja hoor, bedankt. Dat had ik nou net nodig." biecht ik eerlijk op. We lachen naar elkaar en eten weer in stilte verder. "Heb je afval van je boterhammen? Dan neem ik het wel even mee naar de vuilbak." Ik geef hem nog wat afval en hij loopt naar de vuilbak. Als hij terugkomt struikelt hij over zijn voeten en valt min of meer recht op mij. "Oeps, sorry." fluistert hij stuntelig terwijl hij in mijn ogen kijkt. "Jullie hebben echt iets met die 'oeps, sorry'. Jullie zeggen dat altijd." fluister ik lachend, "maar het geeft niet... denk ik." Ik verdrink in zijn ogen en amper enkele seconden later voel ik zijn lippen op die van mij. Dit keer twijfel ik geen seconde en kus hem terug. "Omg, Kyle. Alles in orde? Ik zag je vallen." Een meisjes met tonnen make-up en hoge hakken komt op ons afgelopen. Kyle trekt zich meteen terug. Het meisje trekt hem recht en trekt hem mee naar haar auto. Ik neem alles bij elkaar en volg hen. "Ik geef je wel een lift naar je hotel." stelt ze meteen voor. "Hoeft niet, ik ben hier met Elisa, we gaan wel samen naar haar thuis." antwoordt hij meteen. "Geen sprake van. Stel je voor dat je iets overkomt." Ze duwt mij achter in de auto en Kyle vooraan in de passagierszit. Ik leg haar de weg naar mijn huis uit.

"Zo Kyle, hier is het. Ik ben blij dat ik je mocht brengen." zegt ze met een lach op haar gezicht.Geïrriteerd door haar geslijm bij Kyle stap ik uit. Ook Kyle wil uitstappen maar wordt teruggetrokken door het meisje. "Mijn naam is Lana." zegt ze en kust hem. Boos loop ik naar binnen en ga meteen naar mijn kamer. Ik sla hard met de deur. Austin lag blijkbaar nog te slapen want die kijkt geschrokken met een slaperig hoofd naar mij. Ik laat me huilend op bed vallen. "Wat scheelt er?" vraagt Austin meteen als hij doorheeft dat er iets scheelt. "Kyle... Hij... Die..." Ik ben zo hysterisch aan het worden dat ik niet eens uit mijn woorden geraak. "Ik ga wel met Kyle praten. Ga maar naar Caleb. Hij zal waarschijnlijk wel wakker zijn." Ik knik en ga samen met Austin mijn kamer uit. Hij loopt naar beneden terwijl ik de deur open. Iedereen ligt nog te slapen. Ik wil Caleb niet wakker maken maar ook niet in mijn kamer alleen blijven zitten dus zet ik me op zijn 'bed' en probeer te kalmeren. "Elisa... wat scheelt er?" vraagt hij fluisterend en gaat slaperig rechtop zitten. "Kom, we gaan naar je kamer voor we iemand wakker maken." Stilletjes staan we op en gaan naar mijn kamer.