Why is the deadliest sin - to love as she loved the sun

Overal...Duisternis
Overal waar ze keek...Duisternis.
Opeens...Licht, een rode gloed.Vuur.
Waar vuur is zijn mensen.
Ze rende richting de gloed.maar hoe ver ze ook rende hij kwam niet dichter bij.
Het is ..maar dat kan niet…of toch.. het is de ZON!
De zon waar ze zo veel van hield. De zon die haar warmte gaf. De zon die haar veiligheid gaf. De zon!! Langzaam werd het steeds lichter. Ze zag hoe de eerste ondeugende stralen boven de horizon kwamen, al snel volgden er meer.
Noch nooit was ze zo blij geweest, nu zal alles weer goed komen. Vol van geluk draaide ze rond en lied zich in het gras vallen. Daar lag ze dan, op haar rug met een glimlach op haar gezicht, geslote ogen te genieten van de warmen stralen van de zon.

Opeens.. donker?
Ze doet haar ogen open en kijkt naar de lucht. Wat zijn dat? Wolken? Ja het zijn wolken, maar wat doen ze..ze ..ze..ze bedekken de zon.
Snel gaat ze zitten en kijkt naar de wolken. Vol afschuw ziet ze dat de zon er achter verdwijnt.
De duisternis grijpt snel om zich heen. Al snel is de duisternis overal.

De angst slaat haar weer om het hard. Wat is dat, een geluid? Snel staat ze op en begint ze weer te rennen. Maar ze is te langzaam, ze voelt dat ze ingehaald woord. Met een gil valt ze op da grond.
Ze probeert op te staan maar Het heeft haar te pakken.
Ze probeert los te komen maar Het is te sterk.
Ze gilt in de duisternis, het enige geluid dat ze ooit nog zal horen

Langzaam drijven de wolken uiteen, het word lichter.
Maar de zon is niet meer mooi, de zon beschijnt iets gruwelijks.
De Dood, ze is dood. Op afschuwelijke wijzen afgeslacht.
Haar gezicht, het enige wat herkenbaar is, naar boven gekeerd. Een glimlach voor eeuwig in haar gezicht. Haar ogen open, eeuwig kijken naar de zon die ze zo lief had.