Deep silent complete

lichte zonnestralen schenen door het raam. al snel was ik klaarwakker. ik sprong van de plank recht op de vensterbank. alles zag er vredig uit. een lichtblauwe hemel, kleine donzige wolkjes, groen gras, zilveren dauw,... het was zo rustgevend. ik sprong van de vensterbank, recht in een grote plas. al mijn haren stonden overeind. geschrokken sprong ik door het gat in de schuur. daar schudde ik me droog. kleine druppels gleden van mijn snorharen. ik herstelde weer. ik rekte me uit en keek naar het huis. er scheen nog geen licht door de ramen en Floor was nog altijd binnen. ik wreef nog snel de laatste druppels van mijn oren en liep naar het huis toen. in de achterdeur zat een kattenluik en daar besloot ik gebruik van te maken. pootje voor pootje sloop ik naar binnen. ik kwam meteen binnen in de keuken. voorzichtig ging ik opzoek naar Floor. niet veel later vond ik haar onder de salontafel. stilletjes schudde ik haar wakker.

"En?" vroeg ik

"Niets, Enya," antwoorde ze me.

ik zuchtte.

"Ik ben maar weer naar buiten," zei ik uiteindelijk.

Floor knikte. ik rende naar het kattenluik. toen ik weer buiten was snoof ik de ochtendlucht op. ik snelde verder over, het met druppels bezaaide, gras naar de krakemikkige schuur. marco zat buiten op me te wachten. ik keek hem vragen aan.

"Ik voel het," was het enige wat hij zei.

"Wat voel je?" vroeg ik bezorgd

"Diepe complete stilte," antwoorde hij me.

ik verstijfde terplekke. mijn grote groene ogen sperdden zich wijd open. mijn ging als een razende tekeer. dit betekende maar 1 ding...