9. STFU.

Ja hoor, Taylor was blijven wachten. Hij zat op een stoel bij de ingang van het ziekenhuis. Toen hij jou in de rolstoel aan zag komen klaarde zijn gezicht op. “Zo, je bent heelhuids beneden gekomen, zie ik?” zei hij met een vluchtige blik op de zuster. “Het was echt een hel.” Antwoordde je, je hoofd ten hemel gericht. “Ik zal je wel duwen,” Zei Taylor beleefd, “dan kost het jou niet zoveel moeite.” Aah, dat was zo lief! Je schonk hem je meest schattige glimlach en hij duwde je voort. Nee hè, je hoorde de klikklak-geluidjes vlak achter je en ze hielden op toen ze bij jou waren. “En waar gaat dat heen?” zei de zuster, rood aangelopen van woede. Taylor begreep het probleem niet en zei nietsvermoedend: “Maar ze mocht toch naar huis? Nou, ik ga met haar mee om haar te helpen.” Nu kalmeerde de zuster een beetje, maar haar gezicht bleef op onweer staan. “Luister, jongeman. Ik weet dat je de held een beetje wil uithangen, maar zo is het wel meer dan genoeg geweest! Wie denk je wel niet dat je bent? Superman?” Haar gezicht werd weer dieprood. Je vroeg je af of ze jou nu stond te verdedigen of juist haar eigen hachje probeerde te redden. Je gokte dat laatste. Taylor deed al niet eens meer moeite om een weerwoord te geven. Zonder iets te zeggen draaide hij zich om en duwde jou linea recta naar de uitgang.