8. Rolling with my wheelchair...

"Gaat u maar even naar buiten, jongeman." zei ze tegen Taylor met vuurspuwende ogen. "Ze komt er zo wel aan." Je trok je neus op bij de zoveelste 'jongeman' in de zin van de zuster. Taylor trok een chagrijnig gezicht en zwaaide naar je toen de zuster eventjes niet keek. Daarnet bij het gesprek was je erachter gekomen dat jullie best veel overeenkomsten hadden. En dan niet alleen jullie grote passie voor acteren. Gek eigenlijk, als je erbij nadacht. Misschien had het wel zo moeten zijn. Je wierp een blik op je been en wist dat je dat er wel voor over had.

Nou, dat viel nog niet mee! Dacht jij even gespierde armen te hebben door het vele shoppen, kreeg je die rolstoel nog geen tien meter vooruit zonder te hijgen. De zuster liep arrogant voor je uit naar de lift en jij moest haar maar bijhouden. Al racend door de grijze gangen ontweek je verbaasde dokters en patiënten, met veel moeite. “Stop even, alsjeblieft!” hijgde je. Je wist zeker dat de zuster je gehoord had, maar ze liep gewoon door, met die afschuwelijke blik in haar ogen. Na nog een paar mislukte pogingen haar tot stilstand te brengen gaf je het maar op: er viel geen land te bezeilen met dit wicht. Tot je grote opluchting zag je dat in de verte de glanzende metalen deuren van de lift je toelachten. “Hup, hup!" schreeuwde de zuster, die blijkbaar al erg lang op je aan het wachten was. Kleine pareltjes zweet in je nek gleden langs je rug naar beneden. Hè, hè, even negentien verdiepingen uitrusten…